Hou op met doen alsof je naar deze albums hebt geluisterd

We liegen gemiddeld zo’n tien keer per week, en meestal doe je dat omdat je te laat op je werk bent, je niet eerlijk durft te zeggen waar je je nieuwe trui gekocht hebt, of wanneer je voor het laatst alcohol gedronken hebt (want: vanmiddag nog). En als je niet over een van bovenstaande dingen liegt, dan is het wel over muziek.

Tegenwoordig liegt iedereen over muziek en dat is niet gek. Vroeger stonden onze grootouders elke vijf jaar op de kade te wachten voor de laatste vracht platen van George Formby die met de stoomboot de haven binnenkwamen, maar tegenwoordig wordt er elke dag online muziek uitgebracht. Zo veel, dat we het mentaal niet meer aan kunnen. Het is ongelofelijk moeilijk geworden om van alles op de hoogte te blijven.

Door Twitter zien we de hele dag korte stukjes informatie voorbij komen, als één grote waas vol spelfouten – kleine stukjes onzin die we later vaak zelf overnemen. Daarom gebeurt het wel eens dat wanneer iemand je vraagt of je de nieuwe Kaytranada al geluisterd hebt, je met ‘ja’ antwoordt, terwijl je eigenlijk bedoelt: ‘Nee, maar ik las er wel een tweet over waarin het nummer uitgebreid (lees: in 140 tekens) werd omschreven, dus nu denk ik dat ik er prima over mee kan praten.’

De volgende albums vallen allemaal in de categorie: je zegt wel dat je ze geluisterd hebt maar eigenlijk heb je dat niet. Het is je zojuist gelukt jezelf ervan te overtuigen dat je inderdaad groot fan bent.

Vraag jezelf het volgende af: hoe begon het album ook alweer? Hoe eindigt het? En wat zijn buiten de singles om de beste nummers?

Waarom je doet alsof:
Hoe kun je anders elke keer je bijdrage leveren wanneer het gesprek in de kroeg of bij vrienden thuis weer eens gaat over hiphop en billen? In werkelijkheid heb je geen idee hoe Iggy Azalea op respectloze wijze de zwarte cultuur heeft toegeëigend, want het enige wat je van haar hebt gehoord is Fancy tijdens je aerobicsklasje.

Ga je het ooit luisteren?
Als je naar The New Classic geluisterd hebt, begin je waarschijnlijk te denken dat het album sowieso, nog los van de kwaliteit van de teksten, meer een popalbum dan een rapalbum is. Je kan verwikkeld raken in een maalstroom van gedachten waarin je afvraagt waarom blanke mannen in de hiphop niet dezelfde behandeling krijgen. Of waarom het niet bepaald een verrassing is dat – na veertien jaar van keiharde hiphoppromotie onder blanke mensen – ook jonge, blanke meisjes de culturele elementen ervan imiteren. Dan begint je fluitketel te fluiten en schrik je wakker – en ga je gewoon weer door met je betoog beargumenteren aan de hand van Q-tips Twitter, Snoop Doggs Instagram of onvolledige koppen van longreads van De Correspondent die je toch niet hebt gelezen.

Waarom je doet alsof:
Je moest het toch ergens over hebben tijdens de uitreiking van de Mercury Prize, en de mensen waren je voorbedachte vergelijking over dichter/rapper Kate Tempest – dat zij een kruising is tussen rapper Mike Skinner en de Amerikaanse filosoof en schrijfster Ayn Rand – al snel zat.

Ga je het ooit luisteren?

Nee, maar hier zijn wel wat uitspraken die je gedoe en tijd besparen en de rest laten denken dat je ze inderdaad kent, zonder dat je ze écht hoeft te kennen.

1 “Geweldig dat zo’n act de Mercury Prize kan winnen. Het geld wordt eindelijk goed besteed.”

2 “Hun samenzang is indrukwekkend.”

3 “Ze komen uit Schotland.”

Waarom je doet alsof:
“Ze zijn echt heel interessant en erg experimenteel,” antwoord je wanneer ze ter sprake komen. “Mijn favoriet is Merriweather Post Pavilion,” voeg je nog toe, terwijl je tegelijkertijd je onderbewustzijn bedankt voor het feit dat je nog ergens uit de rottende krochten van je geheugen die titel wist te halen. Je vertelt de mensen dat je erg van zijn/hun/iemands zangstijl geniet, terwijl dat eigenlijk het gedeelte is dat je maar niet begrijpt en waarvan je totaal niet gecharmeerd bent.

Ga je het ooit luisteren?
Je hebt echt geprobeerd ernaar te luisteren, je hebt zelfs minstens drie albums op je iPod staan. Eén keer ben je halverwege Centipede Hz gekomen, tijdens een flinke vertraging op Utrecht Centraal, maar zodra je weer bij zinnen kwam bleek je alweer te zijn geswitcht naar Get Low van Lil John. Wat je het beste kunt doen is je nepobsessie verstoppen tussen een even verwarrende als beschermende dekmantel van klinkklare uitdrukkingen.

I have this weird connection with Animal Collective that I don't think anyone will ever understand. #HipsterProblems

— Hatin' Manning (@DabWolf92) April 12, 2012

Waarom je doet alsof:
Iedereen vond het geweldig dat niet Drake, Mac DeMarco of Arcade Fire de Canadese Polaris Music-prijs won, maar deze ‘keelzangeres’. En ook jij wilt wel meesnoepen van die zelf-complimenterende ‘lekker anders!’-taart waar we allemaal op losgaan wanneer een zeer bijzonder en alternatief persoon, zoals een vrouw of een buitenlander, plotseling populair wordt.

Ga je het ooit luisteren?
Je werd wel wat stiller toen je haar uitlatingen over jagen op zeehonden las op het internet, ook al was de laatste keer dat je je serieus bekommerde om een zeehond in de tijd dat je Kiss from a rose kocht als singletje voor je verkering van zeven jaar met wie je nooit had gekust. Uiteindelijk haalde je het album van Tanya Tagaq uit je Spotify-favorieten zonder dat je er ooit naar geluisterd had, omdat het maar voorbij bleef komen in je shuffle-lijst die je tijdens de seks opzette.

A photo posted by @modularpeople on Apr 14, 2013 at 11:12pm PDT

Waarom je doet alsof:
Lonerism is het beste album voor eindeloze, ongemakkelijke autoritten met je ouders. Die ritten waarbij iedereen wanhopig zoekt naar een gespreksonderwerp zonder het over het weer, de benzinekosten of de auto te hebben. De ritten waarbij je jezelf afvraagt of je meer met deze mensen deelt dan toekomstige gezondheidsproblemen.

Gooi deze plaat in de autoradio en het gebrek aan gespreksonderwerpen wordt vervangen door een stroom van verbindende psychedelica. Jij vindt het album cool, en je ouders denken dat het een onbekend Beatles-album is dat ze zijn vergeten, omdat ze nu eenmaal dingen vergeten. Door het toegankelijke Lonerism-album kwamen er plotseling miljoenen nieuwe fans bij (zoals Danny Devito hierboven) die zich voordeden als levenslange Tame Impala-aanbidders; jij haatte ze, terwijl jij er zelf ook eentje was.

Ga je het ooit luisteren?
Misschien kun je je er het beste niet druk om maken – het nieuwe album is bijna uit. Bovendien krijg je tijdens elke show van ze zeker nog een paar kansen: ze spelen alles behalve Lonerism, drinken een biertje, halen grappen uit of staren naar de achterkant van een lichtelijk aantrekkelijk persoon.

Waarom je doet alsof:
Online heb je flink wat lopen roepen over zijn betrokkenheid bij FKA Twigs, Kanye West en Björk, maar zijn EIGEN album? Duren albums tegenwoordig niet gewoon een uurtje? Zonder enige samenwerking met een andere artiest? Je kan je voorstellen dat het waarschijnlijk waanzinnig is, maar wees eerlijk, zelfs die plaat van FKA Twigs gaf je al hetzelfde ongemakkelijke gevoel als wanneer je hond je met zielige ogen aanstaart tijdens het masturberen.

Zal je het ooit luisteren?
De weg van je werk naar huis of andersom is zonder het luisteren naar de industriële soundscapes van Arca al stressvol genoeg. Zoals bij het nummer Family Violence, waarin hij al zijn intellectuele, elektronische verve heeft gestopt. Als je het album echt een kans geeft zal je merken dat het evenveel gelukzalige dwalingen heeft als gekraak en manische spreuken. Helaas blijf je waarschijnlijk hangen bij Hold My Liquor en blijf je tweeten over hoe Arca de beste beatmaker van de wereld is. Als je besluit je leugens inderdaad te publiceren, verwijs dan naar hem als een persoon, hij is geen duo of band.

Video: Cool music video from Arca - check out their new album if you haven’t already. http://t.co/fczK7QSs6D

— Jackson Palmer (@ummjackson) November 18, 2014

Waarom je doet alsof:
Je bent bijna halverwege gekomen van allerlei enorm interessante artikelen over Vangelis: de legendarische Griekse muzikant van de Blade Runner-soundtrack en 4,2 miljoen andere albums. Die muzikant van de filmmuziek van Chariots of Fire uit 1981 tot aan de muziek van de Olympische Spelen in Londen in 2012 – die gast naar wie een fucking planeet is vernoemd. Waarschijnlijk is Vangelis de artiest waar je het meest over hebt gelezen zonder dat je ook maar daadwerkelijk iets van hem hebt geluisterd. Je houdt nou eenmaal vooral van het idee dat je iemand zou zijn die naar Vangelis luistert. Van het idee dat je iemand bent die het verschil tussen weet tussen malbec en merlot, iemand die leeft in een studio met een kat die Faust heet, die Tarkovsky-films begrijpt, half opengeknoopte shirts draagt en een reputatie heeft van iemand die heel goed is in bed. Dat ben jij echter niet. Jij bent jij, en de enige manier waarop je door de twaalf uur durende soundtrack van Vangelis heen komt die je vorige week hebt gedownload, is door tijdens het luisteren te overlijden.

Wat gebeurt er als je ernaar luistert?