Een vriendin van me draagt als kunstproject een jaar lang Abercrombie & Fitch

Amanda Schmidt.

Op de middelbare school vermeed ik Abercrombie & Fitch als de pest. Het leek erop dat letterlijk iedereen die ik haatte van top tot teen was gekleed in het spul, en het definieerde hun identiteit op zo’n manier dat ik me aardig oncomfortabel voelde in mijn goedkope outfit. Het is niet eens zo dat die kleren er slecht uitzien ofzo. Mijn probleem met de Fitchers was dat het erop leek dat iedereen die het droeg eruit bleef zien als de elite, ondanks hun racistische en homofobe buitensporigheden. Het beeld dat ik had van het merk werd alleen maar bevestigd door de recente controversiële berichten dat A&F het liefst geen dikke klanten in haar winkel heeft.

Ik merkte een paar maanden terug op dat een vriendin van mij, Amanda Schmidt, een Abercrombie-shirtje droeg op een of ander huisfeestje. Ik ging er maar een beetje van uit dat het ironisch bedoeld was; ze is muzikant en performance artist, dus de kans was groot dat zij in haar jonge en kwetsbare jaren door exact dezelfde mensen als ik was geterroriseerd. Maar ik kwam haar een paar dagen na het feestje weer tegen, en toen had ze een A&F-hoodie aan. Ik vroeg haar wat er nou precies aan de hand was. Ze vertelde me dat ze besloten had om een heel jaar Abercrombie & Fitch te dragen als een soort performance art/levensproject, en plaatste iedere outfit op een Tumblr genaamd AbercrombieAndFitchFierce.

Het scrollen door de Tumblr van Amanda is best een comfortabele bezigheid; ze ziet er eigenlijk op elke foto hetzelfde uit. Ze lacht amper en draagt iets van de ‘Cromb. Maar een heel jaar rondlopen in niets anders dan Abercrombie? Dit idee spookte een aantal weken door mijn hoofd. Ondanks het feit dat ik zo’n diepgeworteld vooroordeel heb tegenover mensen die deze kleding dragen, vind ik meisjes die Abercrombie & Fitch dragen stiekem wel leuk. Het is als een soort Stockholm Syndroom, ik kan er niks aan doen. Gepijnigd door deze tegenstrijdigheid besloot ik bij Amanda langs te gaan om te vragen waar ze nou eigenlijk helemaal mee bezig denkt te zijn.

VICE: Hé Amanda! Ik volg nu al een tijdje jouw Tumblr vol Abercrombie-foto’s en ik vond het tijd om er even met je over te praten. Waar komt dit idee oorspronkelijk vandaan?
Amanda Schmidt: Ik liep op een middag rond door Midtown en kwam een gast tegen met een Abercrombie & Fitch-shirt. Dit gebeurt wel vaker, maar op een of andere manier deed dit moment iets met me en dacht ik, “Misschien moet ik een jaar lang A&F-shirts dragen.” Het was een vermakelijke gedachte die ik maar niet uit mijn kop kreeg. Ik begon in november vorig jaar met het project en noemde het Fierce (Untitled), zoals het luchtje van A&F. Ik hou van Tehching Hsieh en Linda Montano; hun langdurige werken zijn enorme inspiraties voor wat ik nu doe. Ik blijf dit tot en met eind november doen.

Wat zijn precies de dingen die je probeert te doen?
Ik draag iedere dag een A&F-shirt en hun luchtje Fierce. Fierce is de lucht die je ruikt in hun winkel. Alle shirts zijn nieuw. Ik heb op dit

moment zes t-shirts en drie sweaters. Ik draag soms shirts die niet van A&F zijn, maar die draag ik dan onder mijn A&F-kleding.

Om het project iets meer op te laten vallen, probeer ik er door de rest van mijn outfit niet uit te zien als de typische A&F-klant. Uit mijn jaren van veldonderzoek bleek dat je er niet uitziet als een standaard klant door een aantal kenmerken te vermijden. Hieronder vallen dikke horizontale strepen, plaid, bloemenbroeken (ik was verrast dat ik die vorig seizoen bij ze in de winkel zag liggen), klompen, UGGs, slippers, korte spijkerbroeken, standaard skinny jeans of eigenlijk alle spijkerstof die er nieuw uitziet, aardtinten en eigenlijk ook alle patronen die je doen denken aan après-ski-kleding. Ik vermijd ook canvasschoenen, omdat alle mannelijke medewerkers in de flagshipstores die dragen.

Ik combineer de shirts met spullen uit tweedehands winkels en opvallende prints. Met deze combinatie probeer ik het A&F-shirt als een bewuste keuze neer te zetten in plaats van als merkliefhebberij of lifestyle. Zoals je kunt zien in de foto’s, zien sommige outfits er beter uit dan anderen. Ik moet het nu gaan aanpassen voor de zomer, en meer nadenken over wat ik met mijn haar moet doen.

Wat zegt Abercrombie als merk zijnde, misschien zelfs over onze cultuur als geheel?
Abercrombie & Fitch is de koning van de tiener/winkelcentrum-cultuur, en voor mij belichaamt het daarmee het low brow-elitarisme.

Droeg je als kind Abercrombie?
In mijn adolescente jaren wilde ik het wel dragen maar kon ik het niet betalen. De hiërarchie was Abercrombie, American Eagle, Aeropostale en daarna Hollister. Hollister was zo cool dat ze niet eens een bord buiten hun winkel hadden, maar A&F bleef het coolst. Misschien hadden die vlagen Fierce of de modellen er iets mee te maken.

Wat voor soort kleren droeg je voordat je alleen nog Abercrombie ging dragen?
Op goeie dagen droeg ik vrij onopvallende kleding. Op normale dagen best wel saaie. Mijn uniform bestond uit een zwarte Urban Outfitters-broek en een oversized effen shirt. Dit project heeft me dus eigenlijk ver buiten mijn comfortzone gebracht.

Heeft iemand anders naar je gekeken, of je anders dan gewoonlijk behandeld, sinds je hiermee begonnen bent?
Bepaalde mensen merken mijn shirts op, en veel vrouwen kijken een beetje boos naar de drukkere elementen die ook draag, afhankelijk van welk aspect van de outfit het meest buiten de context ligt van de situatie waar ik me in bevind. Een aantal mensen hebben gevraagd wat het idee is achter de shirts. Maar buiten deze aandacht heb ik niet echt andere dingen gemerkt.

Wil je dat Abercrombie & Fitch over jouw project weten?
Ja! Misschien kunnen we een soort sponsorachtige deal regelen. Ik hoop dat de dagelijkse tweets die ik naar ze stuur een reactie opleveren, of op z’n minst een gratis shirt. Maar tot nu toe heb ik nog niks gehoord.

Heeft dit project je leven op een of andere manier verbeterd?
Ja. Ik heb voor het eerst modetheorie gelezen, en het heeft een hele nieuwe wereld voor me geopend. En de revolutie in mijn kledingkast heeft ervoor gezorgd dat ik me minder zelfbewust voel dan ooit tevoren.

Ben je het al zat?
Nee helemaal niet, ik zou het jammer vinden als het voorbij is. Alle kleding is inherent een performatieve keuze, maar ik denk dat het saai is om me niet meer te kleden voor een specifiek project.

Waarom geen andere, duurdere, merken?
Abercrombie is meer alomtegenwoordig. Het is voor jonge mensen, en het is niet heel classy. Het zegt “Ik zou overal kunnen wonen en ik ga naar het winkelcentrum.” Het straalt jeugd uit. Het merk is afhankelijk van de middelbare school, daar is het erg belangrijk. Veel mensen die ik ken dragen geen merken meer die ze op de middelbare school droegen, maar veel andere mensen lijken dit wel te doen. We branden onszelf allemaal op wat voor manier dan ook; het is onontkoombaar. Dat vind ik heel erg interessant!