radicale portretten van tienermeisjes, door een tienermeisje

De zachte, zonnige foto's van Sophie Day's debuutserie Mine zijn confronterend: topless tienermeisjes in kistjes die je indringend aankijken. Het zelfvertrouwen straalt uit hun ogen. Stuk voor stuk lijken ze te zeggen dat hun lichaam - in tegenstelling tot wat iedereen zegt - van hen is. Het zijn foto's die enorm beladen verhalen vertellen.

Sophie is pas net klaar met de middelbare school en begint deze herfst aan de opleiding fotografie en kunst aan het California Institute of the Arts. Ze heeft nog nooit een expositie gegeven, maar heeft het voornemen haar eerste show nog deze maand op poten te zetten.

De laatste tijd heeft Sophie haar foto's opzettelijk met grote, zwarte balken verpest voor Instagram. Zo bedekt ze de tepels op haar foto's en laat ze tegelijkertijd zien hoe ze over het censuur van Instagram denkt. Ze richt zich daarmee tot iedereen die nog steeds in de overtuiging leeft dat vrouwenlichamen bestaan om mannen te plezieren.

"Het is nogal choquerend voor sommige mensen," zegt Sophie. "Als je het mij vraagt is mijn lichaam mijn bezit, maar als meisjes wordt ons geleerd dat we gemeenschappelijk goed zijn."

Als ik het dak op klim waar Sophie een meisje fotografeert, de 16-jarige Lumia Nocito, trekt Sophie haar eigen topje uit. "Dat verandert de machtsdynamiek," vertelt Sophie me. Want ze behandelt haar modellen op de manier waarop ze graag zou zien dat alle vrouwen behandeld worden: als gelijkwaardig. "Ik kan echt niet geloven dat je zojuist je topje uit hebt gedaan," zegt Lumia. "Ik voel me meteen supercomfortabel."

Als ze haar modellen in hun slaapkamer schiet, doet Sophie soms een doorzichtig rood shirt over de lampen, om de kamer te vullen met een zekere dromerigheid. Maar vandaag is het zomer, en is ze op het dak van haar vriendin geklommen, waar ze geconcentreerd de sluiterknop van de Pentax K1000 die om haar nek hangt, indrukt. Ze heeft puntige, melkwitte nagels en draagt platformschoenen, die ze uittrekt als ze op een randje wil balanceren om Lumia van bovenaf te schieten. "Prachtig!" roept Sophie.

Om haar beelden tot stand te brengen, vraagt ze de meisjes om aan macht te denken wanneer ze hun poses innemen. Ze geeft de voorkeur aan simpele achtergronden. "Zodat de focus op de meisjes ligt," legt ze uit.

Alle meisjes die Sophie fotografeert, benaderen haar omdat ze haar Tumblr ontdekt hebben, of haar een tijdje gestalkt hebben op Instagram, zoals ik het afgelopen jaar. Alle meisjes hebben iets te zeggen over waar de foto's uiteindelijk voor gebruikt worden. Want het zijn allemaal meisjes die een geschiedenis hebben als het aankomt op het accepteren van hun lichaam, maar ze zijn nog niet allemaal op het punt van totale acceptatie.

Op het dak vertelt Lumia Sophie waarom ze dit wilde doen: Zeraakte op de middelbare school in een despressie nadat meisjes in haar jaar haar een slet noemden, omdat ze eerder dan zij in de puberteit was gekomen. "Hiermee zeg ik nu 'fuck it'," zegt Lumia.

Wie is deze 18-jarige die issues als schaamte aanpakt met meisjes die vechten tegen onzekerheden? Sophie lijkt zichzelf al heel goed te kennen. Haar werk draait om de solidariteit waar zoveel jonge vrouwen behoefte aan hebben. Veel van haar volgers zijn, net als zijzelf, kwaad vanwege de manier waarop Instagram vrouwen censuur oplegt. Dat betekent overigens niet dat al haar foto's "BAD BITCH" schreeuwen. Sommige ontlokken alsnog perverse opmerkingen bij jongens. Sophie maakt ook naakte zelfportretten, en ja, die vindt haar moeder prachtig. Maar niet alle ouders lopen met haar foto's weg - sommigen stellen dat dit objectivering ten voeten uit is.

Mocht je haar bedoelingen in twijfel trekken… Ze heeft maar vijftig seconden nodig om je te bewijzen dat ze alles behalve naïef is. Ze weet precies hoe ze de mensen moet aanpakken die haar werk als seksueel bestempelen. "Ik blokkeer iedereen die mijn punt niet begrijpt."

De manier waarop ze haar verontwaardiging ten opzichte van seksisme uit, is opvallend beleefd. En met die beleefde verontwaardiging zet ze haar punt kracht bij. "Ik zeg altijd dat #freethenipple om meer dan borsten draait. Het draait om de manier waarop we vrouwenlichamen zien en er zodanig de baas over proberen te spelen dat het ongeschikt wordt voor de ogen van kleine kinderen, wat bizar is."

Toen ze op 17-jarige leeftijd begon met fotograferen, wilde ze vooral dat mensen voorbij de shock-factor van de vrouwelijke anatomie zouden komen. Maar uiteindelijk zou haar werk vooral onderzoeken hoe de vrouwelijke seksualiteit een eindeloze bron van macht kon zijn. "Het ging van normalisatie naar het terugwinnen van het vrouwelijke lichaam," vertelt ze.

Sophies stem schiet een octaaf omhoog als je zelfhaat ter sprake brengt. "Voor mij gold dat ik het idee moest afleren dat de meningen van mannen bepalen hoe wij onszelf zien."

Haar site Durable Girls dient als een platform voor haar zelfgevormde bende van acht kunstenaressen, allemaal tienermeisjes. Tijdens een van hun ontmoetingen zag ze pas echt in wat het punt van haar project was. "Ik raakte mijn armen en benen aan, en realiseerde me opeens dat die van mij waren. Ik begon te huilen omdat dat de eerste keer was dat ik dat echt geloofde."

Als haar modellen over hun gebreken beginnen, zegt Sophie in de eerste plaats: "wees in staat om jezelf te vergeven". Sommige van haar shoots raken Sophie heel diep. Bijvoorbeeld de keer dat ze een ballerina fotografeerde die net herstellende was van een eetstoornis. "Het was voor haar zo'n bevrijdende stap om haar lichaam zo openlijk bloot te geven," vertelt ze.

Aan het einde van de shoot lijkt Lumia compleet zorgeloos. Ze dans en springt voor de camera van Sophie voor de laatste foto's. "Het is als een soort waas," vertelt Lumia me achteraf. "Deze shoot heeft me daadwerkelijk meer zelfvertrouwen gegeven. Het voelt goed dat dit meisje echt achter me staat. Zij is een van de mensen die er momenteel voor zorgt dat de dingen veranderen."

http://sophieday.nyc

@sophieday.nyc

Tekst Ashley Hoffman
Beelden Sophie Day