De dagen worden langer, warmer, zwoeler en ik wil steeds eerder uitloggen op het werk om met een fles sangria te vertoeven op eender welk stukje groen dat ik maar kan vinden. De zomer betekent niet alleen zon, zee en strand, want in een land vol festivals is het bijna onmogelijk om er niet minstens eentje mee te pikken tijdens vier hemelse maanden vol vitamine D. Hoewel ik niet het zotste feestbeest ben - noem mij saai - durf ik toch wel elke zomer een viertal festivals door te lopen om mijn weekends mee te vullen.
Advertentie
Ik zou mezelf niet meteen kieskeurig of veeleisend noemen, integendeel, geef mij een Cara Rouge - geen sponsor - genoeg bass in de muziek en ik ben klaar om te gaan. Maar als ik een ding geleerd heb uit mijn vele festivalseizoenen, dan is het toch zeker wat ik absoluut niet leuk vind op festivals. Grote festivals genre Rock Werchter, Pukkelpop en Dour zijn gewoon niet mijn ding. Er zijn te veel mensen, de sfeer zit er niet altijd in, en de decoratie is lauw. Zeker wanneer een hittegolf samenvalt met een festival, wil je niet op een groot open terrein moeten zoeken naar een stukje schaduw tegen dezelfde herassen waar ‘s avonds menig volk tegen loopt te kotsen en pissen. Toch vallen er ook zeker goede dingen te zeggen over diezelfde festivals. De line-up zit altijd strak, de arme stakker kan er bekers rapen voor gratis drank en ook het vervoer erheen is dik in orde. Bij Dour kun je zelfs de bus nemen naar de Colruyt voor je favoriete smaakje Cara - nog steeds geen sponsor -. Deze festivals hebben vaak ook een brede waaier aan genres met zowel grote als kleine koppen. En toch is er een zaak die me vaak tegenhoudt om er vol enthousiasme heen te gaan: de prijs. CORE festival, een samenwerking tussen Rock Werchter en Tomorrowland, dat plaatsvond in het park van Ossegem vierde zijn tweede editie tijdens het laatste weekend van mei. In een tijdperk waar we zodanig veel festivals hebben in ons kleine belgenlandje, waar je een keuze moet maken tussen verschillende festivals en die ene BBQ van je vrienden in eenzelfde weekend, vraag ik mij vooral af: kan ik mij wel nog amuseren op een commercieel festival? Ik ging het eens testen op CORE.
Advertentie
Fietstochtje door Schaarbeek 10/10
Eerste indruk
Advertentie
Ietsje verderop is het terrein meer overdekt met bomen, terrasjes met bloemen en mini fonteinen. In het midden van dit veld stond de cocktailbar; een vreemde kiosk met bovenop - als een metaforische kers op de taart - de meest nutteloze fontein ooit. Ook dit sprak niet echt tot de verbeelding, het voelde eerder als een b-versie van de typische, gezellige guinguettes die we overal kennen in Brussel. Toch was niet alle hoop verloren. De Nabo stage, gebouwd op stellingen en in de vorm van een vierkant-achtige champignon, en de Alta Verde stage die doet denken aan een Romeins theater hadden dan weer veel meer karakter. Toch ben ik geen party pooper en kon ik genieten van het decor met mate. Ben ik daarvoor meestal op zoek gegaan naar de meest natuurlijke setting en zo ver mogelijk weg van de fish en chipsstand om de allesoverheersende geur van gefrituurde vis te vermijden? Ja. Maar was een grasplein omringd door groen de perfecte plek om te genieten in de zon van Masego? Absoluut.
Vibecheck
Advertentie
Als jonge mens in Brussel ben ik het ondertussen zo gewoon altijd een diverse crowd van mensen om me heen te zien. Het verbaasde me dan ook om die diversiteit helemaal niet terug te vinden op CORE. Ik was een beetje teleurgesteld om steeds dezelfde types mensen rond te zien lopen. De typische fils-a-papa met een polo en short of simpelweg mensen die eruit zagen alsof ze allemaal in dezelfde afdeling van Jack en Jones of H&M - of een duurdere vorm van dezelfde saaie kledij - hadden geshopt. Toch zag ik tussen de vrijgezellenshirts en klassieke buckethats ook unieke stukken zoals een paar Cara sokken - ik zweer dat dit geen sponsor is -.
Veel geld, weinig eten
Advertentie
Bon, ik ben gelukkig geen zo’n zware alcoholist dat ik mezelf moet lam zuipen om plezier te ervaren. Alles goed dus. Maar naast drinken, moet ik ook wel kunnen eten om mijn energie op pijl te houden. En als veganist op een festival, is dat soms wel een keer moeilijk. Toch had CORE enkele verrassingen in petto. Ik probeerde eerst lekkere bloemkool-curry kroketjes om dan triest te wezen over het feit dat ik bijna 10 euro had betaald voor twee kroketten.
Drie uur later besloten we om toch iets vullender te eten, en stonden we - net als honderden anderen, want iedere persoon moet ook weer op hetzelfde uur eten - in de rij bij de foodstandjes. Omdat alles zo duur leek, besloten we maar om een maaltijd te delen. We settelden voor een frietje met saus (7,40 euro) en een bahn mi met tofu (13,05 euro). Hoewel heel lekker, was het onvermijdelijk niet genoeg, maar gaven de strijd al snel op door ons nog wat pintjes aan te schaffen.
Domme fout, slechte service
Bruxelles je t’aime
Advertentie
Zondag was alles op’t gemak
Muzikaal geluk
Advertentie
Kokoroko kwam precies als geroepen. Het is zo’n band waarvan je de naam eigenlijk niet kent, maar belachelijk veel draait iedere keer je in het park met een paar pintjes zit te chillen, of aan een meer ligt te drogen tussen plonsjes in, met een nep franse baguette, een potje olijven en hummus. Ik kon dan ook niet anders dan denken “eindelijk zomer”. Na dit gezellige intermezzo op het gras gingen we opnieuw naar de main stage, deze keer voor het hoogtepunt van mijn lief. En eerlijk? Ik was er niet boos om. Goldband blies iedereen omver met nederlandse hits die zo aanstekelijk waren dat je het maar een keer moest horen om het refrein mee te kunnen brullen. Dat het hele publiek langs alle kanten tierde voor de drie boys op het podium lag dan misschien weer aan het feit dat het merendeel van de bezoekers waarschijnlijk Vlaams was.
Na Goldband waren we zo vermoeid van het springen - ik klink precies als een oude mens die geen conditie heeft - dat we niet anders konden dan weer te gaan kuieren. Ondertussen gebruikte ik de gecombineerde laatste coins van onze kaarten om een laatste falafel aan te schaffen. Wat kan ik nog meer zeggen over het eten? Ik had niet veel opties. Maar misschien ben ik ook niet de makkelijkste persoon om mee te nemen naar een festival.
Met mijn laatste beetje energie konden we eindelijk het optreden meepikken waar ik die dag op had gewacht: Little Simz. Ik volg ze al sinds haar optreden by A COLORS SHOW met Backseat in 2017. Sindsdien is ze blijven knallen, en dit was dus echt wel mijn hoogtepunt van het weekend. Hoe geweldig is het niet om een artiest te zien opleven door de liefde van haar publiek? Zalige show, zalige meid, zalige muziek.
Advertentie
Na de show besloten we nog even rond te lopen om de kunstinstallaties nader te inspecteren. Ben ik een kunstkenner? Neen. Waarom had ik dan verwacht dat ik baanbrekende kunst zou tegenkomen in dat overvolle Lakense park? Ik weet het zelf eigenlijk ook niet. Ik moest eventjes ronddwalen door het festival om te begrijpen dat de decoratie de kunst was, samen met een paar door-sponsors-betaalde lichtinstallaties die eigenlijk alleen maar dienden als selfie spiegels doorheen de dag of verlichting ‘s avonds. Twee installaties die iets meer een indruk op me hebben nagelaten was dat van de Nabo stage die gecureerd werd door heel wat verschillende digitale artiesten en daarmee twee dagen lang spectaculaire en coole, soms zelfs retro, beelden vertoonde en een groot lichtgevend paneel - ik spot hier precies een thema “licht” -. Dat laatste vond ik eigenlijk alleen maar interessant omdat het de zin had “There is no planet B”, en hoewel dat de klimaatactivist in me aansprak vroeg ik me toch af wat dit festival doet om bij te dragen aan de strijd tegen het klimaat. Maar bon, het had vlammetjes dus het zal wel cool geweest zijn zeker?
De conclusie
Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.