The Child of Lov snapt niks van festivals

TEKST DOOR FIONA FORTUIN, FOTO DOOR BART JANSEN

Lange tijd hield The Child of Lov (Amsterdammer Cole Williams) zijn mond over zijn muziek en wie hij was. Bizar eigenlijk voor iemand die op zijn debuut samenwerkt met DOOM, Damon Albarn en Thundercat. Zoiets is toch best tof om zo snel mogelijk te delen met anderen. Maar nu zijn titelloze debuut uit is en Glastonbury hem al heeft geboekt voordat zelfs zijn moeder hem ooit een noot heeft horen spelen, moet ‘ie wel.

VICE: Vind je het nu niet heel ver- velend om met mij te praten?

The Child of Lov: Het is nooit de bedoeling geweest om mysterieus te gaan doen en om die reden interviews te weigeren. Ik heb tijd nodig gehad om te wennen aan wat er allemaal gebeurde. Ik heb nog nooit opgetreden, nog steeds niet. uit het niets ben ik getekend bij Domino. Ik heb mijn album afgemaakt met Damon Albarn, ik zat in de studio met DOOM en Andre 3000. Op dat moment dacht ik, shit, wacht even.

Het is te makkelijk om door bullshit te worden meegesleept, dus dat andere aspect, wie ik ben, dat komt wel.

Omdat er zo weinig over je bekend is, leek het me verstandig om met de basis te beginnen.

Vul voor me in.

Leeftijd: 25.

Geboren in: België, na een jaar met mijn ouders verhuisd naar Hoogeveen, en vervolgens naar Alkmaar, waar ik de langste periode van mijn jeugd heb gewoond.

Relatie: Ja.

Favoriete eten: Hamburger.

Favoriete artiest: Prince. Hij is zo compleet.

Roken: Nee, nooit gedaan ook. Niet eens een trekje.

Wat zegt dat niet-roken over jou als persoon?

Ik ben principieel. Zo ben ik ook pertinent tegenstander van drugs en groente en dan specifiek zuurkool en groenten die nat zijn. Spinazie, dat soort. Groentesap is het ranzigste dat er bestaat.

Op jouw zelf ontworpen albumhoes sta jij met een aureool boven je hoofd afgebeeld te midden van dieren en voedsel, waaronder je favoriete gerecht: de hamburger.

Is wat wij zien jouw mini-heiligdom?

Ik zag de albumhoes van Dangerous van Michael Jackson. Daarop staan veel verschillende elementen. Het leek me tof om ook zoiets te doen. Wat je op de hoes ziet, is mijn verzameling van eten en dieren die ik vet, mooi en lekker vind. Dit is mijn circus.

Ik begreep dat je je lang schaamde voor je muziek.

Ik kom niet uit een muzikaal gezin waarin iedereen instrumenten bespeelt. Ik dacht dat mijn moeder en mijn broertje het raar zouden vinden wat ik deed. Ik vond het ongemakkelijk. Zeker omdat het toch iets kwetsbaars is, helemaal als je net begint. Dus deed ik het stiekem, als mijn moeder en broertje niet thuis waren. In het begin maakte ik alleen beats, met het toetsenbord van de computer als mijn toetsen. Later ben ik ook gitaar gaan spelen. Toen moeten ze wel iets door hebben gehad. Het was ook niet echt top secret, zolang er maar niet over werd gesproken.

Ook niet met je vrienden?

Ik ben niet iemand die op een feestje tegen iedereen zegt van, hee, ik heb een nummer gemaakt, ik laat hem nu aan iedereen horen en geef je mening alsjeblieft. Ik dacht dat het rare muziek was die alleen ik vet vond. Daarom is het zo raar om getekend te worden en dat alles nu zo’n vlucht neemt.

En wat zegt je moeder nu? Heeft ze inmiddels wel wat mogen horen?

Ze is trots, maar wat ze nu echt van de muziek vindt? Ze luistert naar Adele natuurlijk, net zoals iedere moeder. Ik denk dat zij het echt raar vindt.

Je deed je best om weg te blijven uit de wereld die nu zo’n vlucht met je neemt. Je staat deze zomer op Glastonbury. Snap je wel wat je je daarmee op de hals haalt?

Ik ben nog nooit op een festival geweest, dus ik heb geen idee. Maar iedereen zegt: het is daar een gekkenhuis.

Daar ga je je toch zeker wel op voorbereiden?

Waarom? Ik ben niet bang om live te gaan spelen. Je gaat er gewoon heen, de band maakt zich klaar, je speelt een half uur en je gaat weer naar huis. Zo stel ik het me tenminste voor. Ja toch?

Waarom heb je nooit de behoefte gehad om naar een festival te gaan?

Ik heb een keer gekampeerd en dat was wel genoeg. Sowieso ga ik niet vaak naar live shows.

Ik vind het tamelijk bizar dat je op Glastonbury staat terwijl je niet weet hoe het is om a. live te spelen en b. op een festival te zijn.

Dat komt wel goed. Ik ga gewoon zingen en in mijn band zitten muzikanten die het klappen van de zweep kennen.