Hoe mijn overleden restaurant een tweede leven kreeg in een arcadehal

Een Aziatisch restaurant runnen vanuit een arcadehal is precies zo'n goed idee als het klinkt.

Het is een goed bewaard geheim dat een portie dandan-noedels nog veel beter smaakt als je het combineert met een rondje op de Teenage Mutant Ninja Turtles-machine; net als een bord knapperige tofuballetjes met een paar potjes Street Fighter 2, en knoflooknoedels met de originele Star Wars-arcade uit de jaren tachtig.

Voor mij als fervent gamer – ik heb meer dan zeshonderd videogames thuis – is dit een droom die uitkomt. Het is niet bij te houden hoe vaak ik de frustratie van mijn werk in de keuken heb afgereageerd op een potje ; laten zien wie de betere vechter is, is een prima manier om een discussie te winnen. En als chef leer je je klanten pas echt goed kennen na een paar spelletjes met ze gespeeld te hebben. Daar kwam ik allemaal achter toen mijn restaurant neerstreek in Button Mash, de enige arcadehal in de hele Verenigde Staten waar je ook Aziatisch kunt eten.

Maar het gaat nog verder dan dat: in veel opzichten heeft Button Mash mijn restaurant én mijn leven gered.

Ons restaurant, Starry Kitchen, had een niet zo legaal begin, en ook de rest van ons bestaan was nogal zwaar – en dan druk ik me nog mild uit. Toen we uit ons eerste restaurant in het centrum van Los Angeles getrapt werden, hadden we moeite met het vinden van een nieuwe plek in de snel groeiende restaurantwereld. Inderdaad, we kregen een goeie recensie van Jonathan Gold [van Los Angeles Times] terwijl we van plek naar plek verhuisde, maar zelfs zijn hulp doet niet veel als je geen vaste plek hebt.

Toen onze #SaveOurBalls kickstartercampagne mislukte, ging ik door een enorm donkere, emotionele tijd. Ik schaam me er niet voor om toe te geven dat ik veel gehuild heb; ik kreeg zelfs problemen met mijn vrouw, die zowel mijn partner is in mijn privéleven als in Starry Kitchen.

Ik bleef maar denken: stellen we nu niet meer voor dan het zoveelste hoofdstuk in LA's vergeten voedselindustrie? Willen mensen nog bij ons eten? We hielden ons hoofd maar net boven water met de catering van feestjes van kennissen.

En toen was daar opeens Button Mash.

Het idee voor het concept begon vier jaar geleden, toen ik mijn twee aanstaande zakenpartners ontmoette. Ze kwamen met het idee omdat ze van ons eten hielden en omdat ze arcade-liefhebbers waren die de hele VS door hadden gereisd om langs arcadehallen te gaan.

Toch weet je nooit zeker of een goed idee ook echt van de grond gaat komen – helemaal als het om een restaurant gaat. Een locatie, een menu en geld staat niet gelijk aan het openen van een restaurant – een restaurant begint pas echt als je daadwerkelijk de tent opent.

Er gaat geen exacte wetenschap gepaard met het openen van een restaurant; het is een balans vinden tussen investeerders tevreden houden, genoeg tijd hebben om je personeel te trainen, er zelf klaar voor zijn, en dan op goed geluk de trekker overhalen.

Ik weet niet of Starry Kitchen ooit was teruggekomen als dit idee er niet was geweest. Ons eten en mijn mentaliteit passen perfect bij Button Mash en alles waar de speelhal voor staat. Op de openingsavond kwamen vijfhonderd mensen een kijkje nemen, en in het weekend daarop duizend.

Het leukste aan het runnen van een restaurant in een arcadehal is dat mensen komen om plezier te hebben – het is niet het hardcore foodiepubliek dat naar een normaal restaurant gaat. Je kunt goed Aziatisch eten, heerlijke wijn of bier drinken, en daarna zoveel flipperen als je maar wil.