Magische foto's van teksten die in bomen zijn gekrast

De foto’s van Eirik Johnson van zijn serie Pine zouden in muziekvorm zomaar een nummer van The Smiths kunnen zijn. Eirik fotografeert teksten die in bomen zijn gekerfd, zoals: “Timothy X”, “Alex is NUTS”, “Goodbye Etc” en “We Were Here”. De bomen worden verlicht door sterren en andere onconventionele lichtbronnen. De foto’s vatten de tijdloze en mens-eigen drang om iets van jezelf na te laten. Ze combineren gevoelens van liefde, verlies, onzekerheid en de angst die je hebt als tiener. Je staat even stil bij je eigen fragiele bestaan.

Minor Matters publiceert aankomende herfst een boek met de foto’s. Omdat de fotograaf vreselijk van muziek houdt krijg je er een vinylplaat bij met nummers van Tenderfoot, Sassyblack, Whiting Tennis en anderen. Muziek hoort onlosmakelijk bij zijn werk, het helpt hem om het werk te vormen en het context te geven.

VICE vroeg de fotograaf het hemd van ‘t lijf over zijn foto’s.

VICE: Hoe is dit project begonnen en wat was de eerste boom die je fotografeerde?
Eirik Johnson: Een paar winters geleden wandelde ik met mijn zoon door een bebost ravijn. Het was een late namiddag. Het daglicht verdween vrij snel, dus ik scheen met een zaklantaarn op het steile pad waar we liepen. Toen we op de terugweg waren, scheen het licht van de zaklamp op stukje tekst dat in een elzenboom was gekerfd. Er stond "I Love Lianne" en in de gele reflectie van het licht, leek het wel magisch. Ik voelde de emotionele drang om te weten wie Lianne was en wie zóveel van haar had gehouden, dat hij of zij zich gedwongen voelde om deze woorden te kerven.

"Magisch" wordt vaak overdreven gebruikt als omschrijving bij foto’s, maar dit is echt magisch. Niet alleen door de krassen, maar ook door het gebruik van vuur als lichtbron.
De meeste krassen ben ik tegengekomen in parken langs stedelijke rivieren, of op plekken waarbij ik me een tiener kon voorstellen die in de schemering verdwijnt – natuurlijk om een liefdesverklaring, afwijzing of iets daartussenin achter te laten. Het verlichten van de gravures tijdens dat schemeruur door middel van sterretjes, vuur, prismatisch licht of maanlicht is mijn manier om verbinding te maken met de gevoelens die ze losmaken. Ik stel me de afbeeldingen levendig voor, een beetje zoals tekeningen op een prehistorische grotwand.

Waarom is dat belangrijk voor deze foto’s?
De eerste kras die ik fotografeerde, met behulp van een zaklamp, zag er toverachtig uit. En ik denk dat het ook echt magie was, want die blauwgroene lichstraal liet het bos naar de achtergrond verdwijnen en bracht tegelijkertijd een diepe emotionele verbinding tot stand. Na die ervaring begon ik gebruik te maken van verschillende lichtbronnen zoals gelfilters, sterretjes, vuur, prismatisch licht en maanlicht. De belichtingstijden kunnen variëren van 30 seconden tot 40 minuten en het hele proces lijkt wel een optreden. Het inspireert me om creatiever te denken. Iemand had bijvoorbeeld "ALEX IS NUTS" in een boom gekrast die door bliksem verbrand was. Ik gebruikte vuur om de krassen en het verkoolde oppervlak van het hout te verlichten. Het leek me wel passen bij die grimmige zin.

Je voegt een vinylplaat aan het boek toe. Hoe ben je op dat idee gekomen?
Dit werk bevat een diepe connectie met muziek. Sommige teksten die in de bomen zijn gekrast herdenken musici zoals The Smiths. Één tekst luidt: “I Miss Kurt”. Er worden ook songteksten vereeuwigd zoals “The Wild Wolves Around You” van Bon Iver. Andere foto’s, zoals “SAVE” of “We Were Here”, verwijzen potentieel naar liedjes of songteksten. Tijdens dit project bleven de favoriete mixtapes uit m’n jeugd opborrelen. Daarom vroeg ik aan zeven verschillende muzikanten om originele nummers te componeren, die geïnspireerd waren op de foto’s, of de sfeer van het project. Het leek ons gepast om die liedjes op een vinylplaat te zetten, omdat de liedjes natuurlijk op het oppervlak van de plaat zijn gesneden, net zoals de graveringen in de bomen.

De originele titel was We Were Here — maar uiteindelijk is het Pine geworden. Waarom?
Die eerste titel kwam van een van de krassen. Pine was de titel die voortkwam uit de gesprekken met mijn uitgever Michelle bij Minor Matters Books. We wilden een gravering als titel vermijden. We probeerden een woord te vinden dat de gevoelens die bij het werk horen weet te vatten, maar ook mysterieus is. Pine is natuurlijk verbonden de bomen zelf, maar het is ook een goed woord om verlangen en nostalgie op te roepen.

Dit project duurde jaren. Zijn je ideeën veranderd sinds die eerste foto die je gemaakt hebt?
De originele ideeën zijn niet echt veranderd. Er zijn wel wat dingen toegevoegd die de romantiek een beetje hebben versterkt, namelijk de bijdragen van de verschillende muzikanten en mijn eigen opname voor het album. Die eerste kras die ik fotografeerde kwam ik tegen toen ik mijn eerste zoon nog in een buidelzak droeg. Nu is hij negen en loopt hij rond om zelf krassen in hout en bomen te ontdekken.

Vertel me eens iets onverwachts, geks, hypnotiserend of idioot over het project en het proces door de jaren heen.
Ga ‘s nachts maar door het bos lopen en schijn een beetje licht op de krassen, dan zal het er vast vergelijkbaar uitzien. Let wel op, want coyotes zijn blijkbaar enorme fans van rode lichtjes!