Ik ben een volwassen man, althans in leeftijd, maar ik ga nu hier openlijk iets toegeven: ik heb gehuild bij het kijken van Pixar’s UP. Wat een lieve, zoete vertelling van ware liefde is het toch. Maar echt. Ik schaam me er niet eens voor.Ik heb er wel eens over na zitten denken wat de film zo sterk maakt, want ergens is het verhaal niet persé een parel van vernieuwing. Jongen ontmoet meisje, ze passen verschrikkelijk goed bij elkaar en worden misselijkmakend verliefd, en na een vol en romantisch leven samen, gaat zij dood. En net als in elke zichzelf respecterende romantische comedy blijkt dan dat zijn huis in de weg staat van geplande werkzaamheden en gaat 'ie er dus vandoor met huis en al met behulp van heliumballonnen en komt hij pratende honden en een soort dodo tegen. Je weet wel, het standaard liedje.Al die zoetheid valt echter weg in de edit van YouTuber Bobby Burns, die scènes uit de film zo monteerde dat het lijkt op een horrorfilm. Het werkt verbazingwekkend goed. Met een paar slimme tweaks verandert de eens zo lieve film in een duistere, macabere horrorstory waarin de lieve oude man ineens zijn ware gezicht toont. Namelijk dat van een obsessieve psychopaat die niets liever doet dan kleine padvinderjongetjes ontvoeren. Ik zou het kijken. En huilen van angst op de bank, waarschijnlijk.