FYI.

This story is over 5 years old.

Michael Jackson

Deze pechvogels kregen nooit betaald voor hun wereldberoemde werk

De man die de smiley heeft bedacht kan er niet om lachen.

Met een nice guy attitude ga je het in de kunstwereld niet redden. Binnen de kortste keren wordt er zonder pardon over je heen gelopen en zul je de rest van je leven moeten aanzien hoe niet jij, maar iemand anders, stinkend rijk wordt met je geniale ingeving. Er zijn natuurlijk honderden voorbeelden van kunstenaars en artiesten die net iets te laconiek zijn omgegaan met hun logo-ontwerp, gitaarrifje of romanidee, maar dit zijn misschien wel de meest schrijnende verhalen. Laat een traan voor deze bad luck brians van de kunstwereld, al is het maar om te zorgen dat jou dit dus nooit gaat overkomen.

Advertentie

1. Nike 

Het logo van het grootste sportmerk ter wereld is nooit ontworpen door een gigantisch marketingbureau maar door een student. In 1971 bedacht designstudent Carolyn Davidson het wereldberoemde swoosh-logo. Nike-oprichter Phil Knight, die haar de opdracht gaf, vond het logo in eerste instantie niet zo geweldig, maar liet weten dat hij er wel gewend aan zou raken. Hij betaalde Davidson er 35 dollar voor.

Toen Nike in 1983 eenmaal naar de beurs ging, volgde dan eindelijk de tegemoetkoming voor Davidson. Knight nodigde haar uit voor een lunch en gaf haar een ring met het logo in de vorm van een diamant (classy), samen met een envelop vol aandelen die nu ongeveer 630.000 dollar waard zijn. Het schuldgevoel van Knight werd waarschijnlijk te groot. We kunnen je nu al verklappen dat Davidson de enige is in dit rijtje die er zo goed vanaf komt.

2. Bob Ross

De keren dat ik op een lamme zaterdagnacht met open mond naar de kunsten van Bob Ross heb zitten staren zijn allang niet meer op één hand te tellen. Bob heeft mij kennis laten maken met het concept innerlijke rust, dankzij zijn happy little clouds en clichématige maar magische verfstroken. Toch heeft hij zijn befaamde schildersessies, die van 1983 tot 1994 door PBS werden uitgezonden, volledig voor niets gedaan. Het ging de goeie Bob niet om geld, maar om de schilderkunst. En omdat hij uiteindelijk zo beroemd werd van zijn show heeft hij later ook nog best veel DVDs kunnen verkopen. Maar come on, Bob, helemaal niets?!

Advertentie

3. Bitter Sweet Symphony

De geschiedenis van muziekplagiaat gaat even ver terug als die van de muziek zelf. Het nummer Blurred Lines dat iets teveel op Marvin Gaye’s Got to Give it Up lijkt, of Vanilla Ice die nog steeds claimt dat zijn nummer Ice Ice Baby totaal niet klinkt als Under Pressure van Queen. Ook de vioolpartij van Bitter Sweet Symphony heeft verdacht veel weg van The Last Time, een B-track van de Rolling Stones. Reden genoeg voor Allen Klein, de voormalige manager van de Stones, om The Verve publiekelijk aan de schandpaal te nagelen. Opmerkelijk is dat The Verve al toestemming had gekregen van Decca Records, die het album van de Stones uitbracht, om het nummer als sample te gebruiken.

Na een slepende rechtszaak werd besloten dat The Verve geen stuiver kreeg voor wat uiteindelijk hun grootste hit zou worden. Alle royalty’s gingen naar Klein. Het nummer kreeg een nog bitterdere nasmaak toen het in 1998 werd genomineerd voor een Grammy Award. Kort daarna kreeg de zanger van The Verve, Richard Ashcroft, een burn-out en verdween hij jaren van het muzikale toneel.

4. De smiley 

Van hippieprotesten in de jaren zestig tot de whatsapp-emoticons van nu, de wereldbekende☺heeft vele vormen gekend. Stel nou dat je tijdens je puberteit die smiley verzon en verder geen ambities had met het simpele ontwerp? Dat is het verhaal van Harvey Ball, die door Hannover Insurance gevraagd werd een symbool te creëren om haar werknemers te motiveren. Ball deed er tien minuten over om het bekende gele gezichtje te bedenken en kreeg er 45 dollar voor, niet beseffende dat het misschien wel slim was om de rechten voor het krabbeltje op zijn naam te zetten. Later, in 1970, ging de smiley viral toen Bernard and Murray Spain T-shirts met het lachende gezichtje begonnen te verkopen. In 2000 verkochten ze hun franchise voor ongeveer 500 miljoen dollar. En Harvey Ball? Die signeert nog wel eens smileybadges tijdens fanclubsessies.

Advertentie

5. ACDC-logo

Het ACDC-shirt is misschien wel even bekend als de band zelf.Je hoeft niet eens van ACDC te houden om het zo nu en dan als volwaardig cultsymbool uit de kast te trekken. Het iconische logo, dat in 1977 door Gerard Huerta werd ontworpen, was echter nooit bedoeld als bandlogo. Huerta schreef in zijn factuur voor de band (het exacte bedrag is niet bekend) dat zijn lettertype slechts eenmalig gebruikt mocht worden voor het album Let There Be Rock. Bij het volgende album werd inderdaad een ander lettertype gebruikt, maar een manager besloot later dat het oude rode logo van Huerta best nog wel verder geëxploiteerd kon worden. Zonder de ontwerper in te lichten gebruikte de band het later voor al hun albumhoezen, posters en dus t-shirts.

6. Beat it Van Halen

Je hebt ook mensen die zo overgoten zijn met talent dat ze niet eens geld hoeven te hebben voor hun meesterwerkjes. Zoals Van Halen, die op een dag de opnamestudio van Michael Jackson binnen paradeerde, in twintig minuten een van de bekendste gitaarsolo’s ter wereld inspeelde en zei: “Hier, mag je hebben.” In een interview met CNN legde Van Halen later uit dat hij de samenwerking sowieso al gek had gevonden. “Toen ik het telefoontje kreeg van producer Quincy Jones dacht ik nog: de muzikant van ‘ABC 1,2,3’ en ik, hoe gaat dat ooit werken? Ik heb ook nooit de credits gekregen op de albumhoes. Er staat gewoon een heel groot vraagteken achter het woordje gitaarsolo.” Quincy Jones beloofde Van Halen een sixpack bier als dank, maar zelfs dat is er volgens de gitarist nooit van gekomen.