De verstrooide wetenschapper die zijn overleden geliefde zeven jaar lang bij hem hield

Het is een snikhete dag in Florida in 1938, vliegen zoemen rondjes om een oude man met een rond metaal brilletje en spierwit haar. Voor hem staat een tafel die van een verstrooide wetenschapper lijkt te zijn. Op de tafel ligt het lichaam van zijn geliefde Elena, die al zeven jaar geen teken van leven vertoont. No Place for the Living is een documentaireproject over het krankzinnige verhaal van Carl Von Cosel (ook wel bekend als Carl Tanzler) en zijn overleden geliefde. The Creators Project sprak met Ronni Thomas, de bedenker van dit project, over het verhaal achter de film, zijn eigen obsessie voor Carl Von Cosel en hoe het is om een documentaire te maken over oneindige liefde. We zaten in de kelder van het Brooklyn Morbid Anatomy Museum; hoe toepasselijk.

Ronni Thomas geeft aan dat hij vaak moeite heeft de essentie van een project te verwoorden, maar dat No Place for the Living erg makkelijk beknopt samen te vatten is. “Het is een film over een man die zeven jaar lang zijn bed deelde met een lijk,” zegt hij bot. “Ik hoef niet veel meer dan dit te vertellen om mensen te laten walgen of te intrigeren. Of zelfs beide.” Thomas hoorde het verhaal van Carl Von Cosel voor het eerst in een aflevering van Autopsy in HBO en hij wilde gelijk meer weten over deze man. “Als iemand zegt ‘ik deel het bed al zeven jaar met een lijk’ dan wil ik het hele verhaal horen. Ik wil niet een ingekort stuk van het verhaal horen. Ik wil weten hoe je dat in hemelsnaam in je hoofd haalt. Zo ontstond mijn obsessie.”

Maar wat is dan het hele verhaal? Thomas vat het even kort samen: “Een Duitse immigrant genaamd Carl Von Cosel besluit om naar Amerika te verhuizen om daar een beter leven op te bouwen. Wanneer hij in Florida aankomt is hij niet bepaald gelukkig. Er mist iets in zijn leven. Toen hij jonger was had hij gevoelens voor een beeldschone Spaanse vrouw waar hij eigenlijk mee wilde trouwen. De man was zo ongelukkig dat hij zijn familie verliet en naar de Florida Keys verhuisde.” Von Cosel vindt daar werk als röntgentechnicus, waarmee hij mensen helpt die lijden aan de toen nog ongeneesbare ziekte tuberculose. Via zijn werk ontmoet hij Elena Hoyos, een jonge Cubaanse immigrant. Hij begint haar te verwennen. Zo geeft hij haar sieraden cadeau en beweert dat hij haar kan genezen. “Natuurlijk lukt dit niet,” zegt Thomas. “En ze komt te overlijden. Von Cosel betaalt haar begrafenis en begraaft haar. Dan realiseert hij zich: Shit, zo wordt ze aangetast. Dus hij graaft haar op, bouwt een mausoleum voor haar en begint te communiceren met Elena. Er gaan geruchten rond dat hij zelfs een telefoon in haar mausoleum neerlegde.” Op een nacht, in het pikkedonker besluit hij haar lichaam te ontvoeren. Von Cosel verplaatst het lichaam naar zijn huis waar hij Elena tot leven probeert te wekken. Zeven jaar lang voert hij ingewikkelde wetenschappelijke technieken en esoterische praktijken uit op het lichaam van zijn overleden geliefde.

En hoe denkt Thomas dat het publiek Carl Von Cosel ziet? Is hij een slechterik, een gekke geleerde of een engerd? “Ik wil dat het publiek hem een aardige man vindt,” zegt hij. “Ik wil dat de mensen die de film zien zich kunnen inleven in de emoties die de bewoners van Key West hebben ervaren, nadat ze erachter kwamen waar Von Cosel zich zeven jaar mee bezig had gehouden.” Wacht eens even, de mensen uit de Keys vonden hem een leuke man? “Hij was erg geliefd,” zegt Thomas lachend. “De inwoners vonden het geweldig. Het was compleet gestoord. Overal werd over hem gesproken, hij ontving fanbrieven van vrouwen en de mensen van het stadje betaalde zelfs voor zijn rechtszaak. Om welke reden dan ook, was het geen afknapper. Dat is nog het meest interessante aan het hele verhaal. Uiteindelijk werd Von Cosel een verbitterde man, maar dit kwam alleen doordat zijn geliefde hem was ontnomen.” Een van de meest gewaagde dingen van No Place for the Living is het plan dat de flashbacks in het verhaal gespeeld gaan worden door marionetten. “Het verhaal gaat over manipulatie. Het gaat over het manipuleren van je eigen psyche, het manipuleren van de mensen om je heen, het gaat over het manipuleren van iets dat levenloos is. Dus juist daarom is er een duidelijke connectie met het poppenspel. Ik heb altijd al van poppen gehouden, ik denk dat kunstig gemaakte marionetten erg huiveringwekkend kunnen zijn.”

Tegen het einde reflecteert Thomas op de waanbeelden van Carl Von Cosel. “Hij is eigenlijk gewoon zoals wij allemaal. Hij verhief zijn waanbeelden alleen tot een hoger niveau, zo hoog dat het absurd werd. En ik vind dit best moedig – gek en gestoord – maar ook moedig.” Voor Ronni Thomas gaat het vertellen van dit verhaal verder dan alleen het maken van een geweldige documentaire. Voor hem voelt het ook als het opkomen voor de mafketels uit de geschiedenis. “Iemand moet opkomen voor deze eigenaardige personen uit de geschiedenis die zoveel verder zijn gegaan dan wij allemaal.”