Een danseres buigt het licht in een live gegenereerde projection mapping-dans

Binnenin een kubus van doorzichtige sluiers maakt een danseres een visuele reis door een driedimensionale ruimte tussen droom en werkelijkheid. Hakanaï is een digitale gechoreografeerde performance van Adrien M / Claire B, die projection mapping, CGI en sensors combineert om op de bewegingen van de danseres te reageren en een 3D-wereld rond haar heen te bouwen die samen met haar lichaam lijkt te ademen. De visuals en het geluid worden live gemaakt, waardoor er voor elke uitvoering een unieke performance ontstaat.

© Romain Etienne / AMCB-Hakanai © Virginie Serneels

Het mooie eraan is de wisselwerking tussen de performer en de complexe programmering. Hoewel Mondot en Bardainne, die in het verleden al een performance maakten van 11 breakdancers tegen een digitale achtergrond, vaak uit theoretische en wiskundige bronnen putten voor inspiratie, steunen ze toch vooral op de empirische studie van de wereld om het heen als hun leidende principe.

We spraken het kunstzinnige duo over hun visuele inspiraties, hun aanpak met de programmatuur van Hakanaï, en hun gedachten over de grens tussen wetenschap en kunst.

The Creators Project: Ik was vooral onder de indruk van de technologie en de niet-traditionele display. Kan je de techniek achter de software misschien uitleggen?

Adrien Mondot (AM): We zijn sinds 2006 al bezig met het ontwikkelen van software die over de beweging van voorwerpen gaat. Ik ben een jongleur - althans, wás een jongleur. Ik jongleer nog steeds eigenlijk. Soms. Ik was erg geïnspireerd door hoe de ballen door de lucht bewegen, hoe je een voorwerp met massa kunt beïnvloeden met bepaalde krachten. Dus ontwikkelde ik een programma, eMotion, dat je kan downloaden op onze website. Het doel is om de interactie tussen virtuele objecten en echte data tot stand te brengen.

Claire Bardainne (CB): Ja, en om die interactie te creëren gebruiken we sensors, grafische tablets en controllers om de visualisatie te manipuleren terwijl we de dansers observeren. Dus het is een soort poppenspel, een digitaal poppenspel.

AM: We geloven wel dat sensoren niet alles kunnen voelen. Ze hebben geen voorstellingsvermogen, dus wij vinden dat je door sensoren en menselijke interactie met elkaar in contact te brengen, als een poppenspel, een goede manier hebt om dingen levendig en gevoelig te maken.

CB: Maar altijd op een niet vooraf gefabriceerde manier. Er blijft altijd de menselijke factor aanwezig. Zien en bewegen.

Het is generatief, dus…?

CB: Alles wordt in real time gegenereerd en geanimeerd. Geen opgenomen video. Nee, echt alles is live.

AM: Het gaat uiteindelijk over hoe je een interactie met een echt voorwerp kan hebben. Wacht, ik laat het je zien!

[Mondot rent weg.]

CB: Hij zal 't je laten zien! Hij begon met het coderen van de software die we gebruiken omdat hij digitale voorwerpen op dezelfde manier wilde jongeleren als hij dat met echte balletjes deed.

[Mondot komt terug met een doorzichtige jongleerbal.]

AM: Dit is jongleren!

[Hij gooit en draait de bal behendig tussen zijn gebaren door.]

AM: Zoals je kan zien is er interactie tussen mij en de bal. Ik wil graag dat we dezelfde intuitie hebben over hoe dingen bewegen als we met virtuele voorwerpen bezig zijn.

CB: En we houden ook van optische illusies. We houden ervan als je niet precies weet of het echt is of niet. Om de realiteit te manipuleren.

AM: En om het beeld uit de lijst te laten springen.

CB: We proberen een beeld in een omgeving om te toveren. Het zijn geen normale afbeeldingen of video's, maar levende partners.

Kunnen we het over de inhoud en vorm van het werk hebben? Wat betekent het woord "Hakanaï" in dit werk?

CB: In beginsel is het een woord. Hakanaï. Het is een oud Japans woord, dat staat voor het vluchtige, het fragiele, het vergankelijke - alles dat je niet helemaal kunt vangen. Het is de eenheid van het menselijk wezen en haar dromen. Het is een show gemaakt van haiku's om dat woord uit te leggen.

AM: We hebben deze wereld bij toeval ontdekt. Er is geen Frans woord, geen Engels woord, voor het gevoel van Hakanaï.

In de natuurlijke, elegante tastbaarheid van de visuals zie ik de analogie met de natuur en de wetenschap. Kan je misschien wat vertellen over jullie visuele inspiraties?

AM: We halen onze inspiratie uit de natuur. We bekijken hoe dingen bewegen in de wereld, hoe een blad kan vallen in de herfst…

CB: Of een sneeuwvlok in de winter, of spinnenwebben…

AM: Het proces begint met observeren. En met opnieuw modelleren. Een wiskundig model te vinden om op bewegingsniveau de juiste aanpak te kiezen.

CB: En dan met de verbeelding van beweging te gaan schrijven. Want de beweging geeft emotie. En we proberen onze shows te schrijven met dit denkkbeeldige, met die gevoelens.

Hoe lang duurt het voor jullie een show als Hakanaï op poten hebben gezet?

CB: Twee maande, maar ook twee jaar!

AM: Drie maanden en twee jaar!

CB: Vele jaren van software schrijven en vele jaren oefening.

Waardoor hebben jullie de beslissing gemaakt om een kubusvormige ruite te maken voor jullie danse?

AM: Het begon als een installatie. Een interactieve installatie in een tentoonstelling van tien werken. We wilde daar een voorstelling maken voor die kubus, omdat die zo uitnodigend kan zijn. Het publiek overal om ons heen zit echt midden in de show, en het voeld alsof de hele show binnen in de kubus is. En het is ook erg belangrijk voor ons om achteraf de mogelijkheid tot interactie te geven. Dat idee vinden we tof, om de ruimte van de show en het podium open te stellen voor interactie.

Jullie leggen een elegante brug tussen kunst en wetenschap. Vinden jullie jezelf meer kunstenaars of wetenschappers?

AM: Voor ons is er niet echt een kloof tussen die twee. Kunst en wetenschap: dat is hetzelfde ding voor ons. Wij vinden dat ratio en gevoel twee zijden van dezelfde munt kunnen zijn. Dit is onze werkelijkheid.

AM: Ja, we bouwen graag dingen met behulp vna de wetenschap. Maar de wetenshap is niet ons doel.