FYI.

This story is over 5 years old.

Film

De filmposter van Prins is een beetje jaren 90 Vogue, een beetje Drive en een beetje energydrink

Plus een Marokkaan met een blauw oog en een kroon op die in een Lamborghini stapt.

Heb je hem al zien hangen? De kleurige filmposter van Prins, het door VICE en 100% Halal gecoproduceerde debuut van regisseur Sam de Jong, waarop een jongen met een blauw oog en een kroontje op in een paarse Lamborghini stapt? Misschien had je er niet bij stilgestaan, maar iemand heeft zijn hoofd gebroken over het lettertype van de aftiteling en de compositie van die poster.

In het geval van Prins is dat Sander Brouwer uit Rotterdam. Typografie is altijd al belangrijk geweest in het leven van Sander: de grafisch ontwerper groeide op als graffitispuitertje en tekende altijd uit zijn hoofd logo’s van bands op muren. Voor Prins liet hij zich onder andere inspireren door jarennegentig-covers van de Vogue.

Advertentie

Ik sprak hem over hoe dat nu ging, een poster voor zo’n film ontwerpen.

The Creators Project: Hoi Sander, je hebt met regisseur Sam de Jong nagedacht over de poster en de titels van Prins. Wat voor eerste ideeën kwamen er allemaal naar boven? 

Sander Brouwer: Mijn eerste reactie op de film was dat het onwijs jaren negentig voelt. De kleding bijvoorbeeld, en die voertuigen in de film, de motors en die Lamborghini. Dat probeer ik weer vanuit mijn eigen gevoel van de jaren negentig op te bouwen. Ik ben op zoek gegaan naar een grafische stijl die daarop aansluit. Als basis nam ik bijvoorbeeld de covers van Vogue uit die tijd. Maar uiteindelijk is zo’n ontwerp opgebouwd uit verschillende flarden van ideetjes.

Noem eens een voorbeeld?

Het kleurgebruik in de poster is best fel, bijvoorbeeld. Dat zou gelinkt kunnen worden aan het feit dat er energiedrank in de film zit. Prins heeft een bepaalde ‘cool’ over zich, een Drive-gevoel (die film van Nicolas Winding Refn met Ryan Gosling als moordende chauffeur, red.). Die films putten allebei uit dezelfde bron, maar Prins heeft meer een knipoog naar die stijl. Bijvoorbeeld als je naar Ayoub kijkt, de hoofdrolspeler. Het is een coole gast, maar hij lijkt wat zoekende. We wilden kijken waar we een twist konden geven aan die coolheid. Waar zit die balans die dat goed raakt?

Is er iets wat op de poster MOEST? Het kroontje bijvoorbeeld?

We hebben nagedacht over het genre film dat we willen verkopen. Gaan we bijvoorbeeld Freddy Tratlehner van de Jeugd van Tegenwoordig op de poster zetten omdat hij een bekende Nederlander is? Dat soort dingen wordt overwogen. En wat je op een poster zet heeft invloed op hoe je het verhaal of genre van de film presenteert. Als ik bijvoorbeeld een plaatje van een meisje had geplaatst dat naar Ayoub kijkt, dan zeg je eigenlijk ‘Deze film gaat over liefde.’ Maar mijn idee is: hoe minder je vertelt, hoe nieuwsgieriger iemand wordt. Je geeft mensen de ruimte om het zelf in te vullen. Daarom vertelt die poster je helemaal niks, het is alleen een Marokkaan met een blauw oog en een kroon op die in een Lamborghini stapt.

Advertentie

Je hebt ook de titels van de film gedaan.

Dat klopt. Zo matchen ze qua sfeer en vormen ze een sterker geheel. De poster presenteert de film, de titels presenteren de cast en crew. In de meeste genres waar ik aan werk passen vaak geen openingssequenties. De meest extreme soort is die van bijvoorbeeld Prins. De titelsequentie is in deze film een overbrugging van de proloog die ervoor zit. Het heeft dan naast publiciteit ook een andere functie, maar je kunt niet all-out gaan, zoals bij James Bond-openingen.

Is Nederland te saai qua titels?

Ik vind titelontwerp absoluut niet saai, maar het moet altijd aansluiten bij het filmgenre. Spaghettiwesterns en sci-fi-, horror- en actiefilms zijn bijvoorbeeld genres waar het titelontwerp heel expressief kan zijn, maar die genres kom je in Nederlandse cinema zelden of nooit tegen.

Er mag wel wat meer gebeuren van mij. Dat vind ik vet aan Sam en nieuwe jonge regisseurs als Mees Peijnenburg [van Un creux dans mon coeur, red.], de Amsterdam New Wave, ofzo. Daar word ik enthousiast van.

Hoe houd je het leuk voor jezelf?

Het leuke zit ‘m in het experiment en het ontdekken, en dat kun je meer in arthouse- en kleinere films dan met grote commerciële projecten waar de marketingbelangen veel groter zijn. Niet dat ik bijvoorbeeld Hartenstraat 2 zou weigeren – ook daarin zit een uitdaging. Maar ik zou het resultaat niet snel in mijn portfolio steken.

Stemmen op de poster doe je hier.