De illustraties van Merijn Hos zijn betoverend en verontrustend tegelijk
Kinderlijke vrolijkheid en een vage geheimzinnigheid bestaan naast elkaar in de kleurrijke illustraties van deze Utrechtse kunstenaar, en daardoor blijft het spannend.
A Long Strange Trip, illustratie voor Nylon Guys magazine (VS), bijgaande bij een artikel over psychedelische drugs. Alle afbeeldingen met dank aan de kunstenaar
De Utrechtse kunstenaar Merijn Hos houdt van design en illustraties uit de sixties. “Alle grote namen uit die tijd, van Heinz Edelmann tot Dick Bruna, waren een bron van inspiratie voor mij,” vertelt hij The Creators Project. Het is dan ook erg passend dat een kijkje door zijn portfolio haast aanvoelt als een trip op lsd, met vrolijke, intens kleurrijke momenten en meer donkere elementen die een bepaalde geheimzinnigheid uitstralen. Maar, ook al mag dat zo voelen, Hos zelf heeft naar eigen zeggen nog nooit ook maar geflirt met geestverruimende middelen. En wie zou dat ook nodig hebben, als je zo kunt illustreren als hij? In zijn promovideo voor het festival Down The Rabbit Hole zond hij de kijker bijvoorbeeld op een schier eindeloze reis door een tunnel vol kleurspatten en patronen.
Advertentie
Hos, geboren in 1978, haalde in 2004 zijn Bachelor of Fine Arts aan de HKU. Daarna ging hij meteen voor zichzelf werken. “In mijn hele leven heb ik nog nooit voor een werkgever gewerkt,” schrijft hij in een email terwijl door de VS rondreist. Vandaag de dag verdeelt hij zijn tijd tussen commercieel werk en eigen projecten. Als het aankomt op de tijdsverdeling, heeft Hos zijn prioriteiten op een rijtje: “Als ik intensief bezig ben met een eigen project, sla ik aanbiedingen voor commercieel werk af. Het is belangrijk dat je de flow behoudt.”De illustraties van Hos bezitten een kinderlijke vrolijkheid en tegelijkertijd een duistere geheimzinnigheid, die je toch een beetje op je hoede doet blijven. Er kan immers elk moment iets gebeuren. Die geheimzinnigheid maakt zijn werk de moeite van het bekijken waard. Sommige kleuren, vormen en texturen lijken een rode draad te vormen in het werk van de illustrator. “Op m’n computer heb ik bepaalde mapjes met patronen en objecten die ik in de loop der jaren heb verzameld, dus die gebruik ik meerdere keren,” legt hij uit. “De kleuren en vormen zitten in al mijn hoofd. Ik heb bepaalde kleuren die ik zelf erg mooi vind, die laat ik vaker terugkomen.” De kleine eivormige cartoonhoofdjes die je her en der in zijn werken ziet, noemt hij zijn ‘schaduwfamilie’.
Deze houtsculpturen werden van 18 januari 2014 t/m 17 februari 2014 in de Nina Sagt-galerie in Düsseldorf tentoongesteld
Het is haast onmogelijk een glimlach te onderdrukken als je zijn recente houtsculpturen, die hij in grote groepen tentoonstelt, bekijkt. De sculpturen stellen van boeketten, huiselijke objecten en gezichten voor en zijn allemaal beschilderd met de losse, spontane hand van een kunstenaar die duidelijk óók de kleinere dingen in het leven kan waarderen. Als ik hem vraag wat hem inspireert, antwoordt hij simpelweg: “Ik houd van luisterboeken, goeie gesprekken met vrienden in de kroeg en prentenboeken.”
Door je in te schrijven voor de VICE nieuwsbrief ga je ermee akkoord dat je elektronische communicatie van VICE ontvangt die soms advertenties of gesponsorde content kan bevatten.
