Deze robot raakt verveeld door saaie museumbezoekers

Nieuwe robots worden steeds onafhankelijker, intelligenter en kunnen zich vrijer bewegen. Maar met haar nieuwste installatie gaat kunstenaar en onderzoeker Madeline Gannon nog een stapje verder. Ze heeft een industriële robot aangeleerd zich vrij te bewegen en de robot kan zelfs verveeld raken of nieuwsgierig worden.

De kunstenaar beschouwt ‘Mimus’ als een zij. De robotdame leeft momenteel in een glazen kooi het Design Museum in Londen tot 23 april 2017, als onderdeel van de tentoonstelling Fear and Love: Reactions to a Complex World. Gannon vertelde aan The Creators Project dat Mimus eigenlijk een aangepaste ABB IRB 6700 is, een industriële robot die normaal wordt gebruikt om auto’s in elkaar te zetten.

“Mimus is zo geprogrammeerd dat ze haar eigen bewegingen en traject bepaalt,” legt Gannon uit. “Als programmeur stel ik wel de grenzen in van waar ze wel en niet heen kan gaan. Ze kan dus niet zomaar gaan rondwandelen en haar kooi verlaten, maar ze beslist wel zelf hoe ze zich verplaatst.”

Het werk van Gannon, dat een deel vormt van het werk van de Atonaton onderzoeksstudio, richt zich op het vinden van nieuwe manieren om te communiceren met industriële machines. Dat kunnen 3D-printers zijn of fabrieksrobots zoals Mimus. Gannon is enorm geïnteresseerd in de machines die in de robotgemeenschap vaak al als een soort dinosauriërs worden gezien. Volgens haar zijn de industriële robots juist de meest betrouwbare, aanpasbare en robuuste machines van onze tijd.

“Deze machines hebben een bovenmenselijke kracht, snelheid en uithoudingsvermogen,” vertelt ze. “Het enige probleem is dat ze vastzitten in fabrieken.”

In de laatste jaren focust Gannon zich vooral op software die industriële robots in staat stelt om buiten die industriële omgeving te treden. De grootste uitdaging met Mimus was een manier vinden waarop de bezoekers oog in oog zouden staan met hun eigen angst en liefde voor robots en automatisering. Gannon koos uiteindelijk voor een industriële robot die zou kunnen ‘leven’ in het museum, in een kooi. Mimus is een beetje zoals een dier in de dierentuin, dat reageert op bezoekers die komen kijken.

Gannon vertelt dat het best lastig is om zo’n robot in een galerie te zetten, omdat ze zich vaak maar met één bezoeker tegelijk kunnen bezighouden. Om er zeker van te zijn dat Mimus niet te lang op een bepaalde persoon gefixeerd zou zijn, gaf Gannon de robot een aandachtsspanne. Factoren als de nabijheid van een bezoeker, diens lengte of hoe lang diegene voor de robot staat, bepalen of Mimus verveeld raakt.

“Een algoritme rangschikt het interesseniveau voor bezoekers, waarna Mimus de meest interessante persoon bezoekt. Zolang die persoon interessant blijft, is Mimus ook geïnteresseerd. Als mensen bijvoorbeeld te lang stil staan, raakt Mimus verveeld en gaat ze iets anders doen,” legt Gannon uit.

Gannon vertelt dat Mimus een voorkeur heeft voor bezoekers die kort langskomen, waardoor ze meer geneigd is om naar kinderen te kijken.

Door haar eigenwijze karakter van de robot ziet Gannon haar als een “levend wezen”. “Als we een dier voor het eerst benaderen, kijken we naar hun lichaamstaal om te bepalen hoe het dier zich van binnen voelt, zoals de kwispelende staart van een hond.” De lichaamstaal en houding van Mimus zijn zo ontworpen dat ze vergelijkbaar verdrag vertoont. Als ze een persoon van veraf ziet, kijkt ze op hen neer met een nogal intimiderende pose. Als iemand toch dichterbij komt, benadert Mimus hem of haar van onder, zoals een opgewonden puppy.

De vorderingen van kunstmatige intelligentie en de mate waarin machines kunnen leren, gaan sneller dan veel mensen kunnen bijhouden. Volgens Gannon zorgt dat voor een sfeer van angst en onzekerheid. “Met Mimus kan ik enorm vernieuwende concepten van robotica in een culturele context plaatsen. Hierdoor heb ik ideeën vanuit het lab naar een breder en meer divers publiek kunnen brengen dan wat de meeste robotonderzoekers normaliter kunnen doen.”

Klik hier om meer werk van Gannon te zien.