De spanning was voelbaar afgelopen vrijdag in de Milk Gallery. Bezoekers stonden te wachten als een horde kinderen die bijna hun kerstcadeautjes mochten openen. Scott Campbell trok honderden bezoekers tijdens de driedaagse tentoonstelling Whole Glory. Sommigen waren nieuwsgierig naar het schouwspel, anderen hoopten op een gratis tatoeage – van wat dan ook.Verspreid over de galerievloer zaten tussen de vijftig en honderd mensen geduldig te wachten tot drie uur ‘s middags, wanneer de uitslag van de loterij bekend zou worden gemaakt. Het werd namelijk aan het toeval overgelaten welke drie gelukkigen door Campbell getatoeëerd zouden worden. Het wachten in de expositieruimte deed me denken aan de spanning bij avantgardistische performances. De groep mensen was haast buiten zichzelf van opwinding.
Advertentie
Santiago Sierra choqueerde mensen toen hij in 2000 zijn beruchte 16cm line op vier mensen tattoeerde. Marina Abramovic deed hetzelfde, toen ze in 1974 Rhythm 0 uitvoerde, waarbij ze 72 objecten in de museumruimte legde, variëren van donzen veren tot een geladen pistool, en de macht vervolgens volledig overdroeg aan het publiek. Deze kunstenaars en hun werk verschillen duidelijk van Campbell’s Whole Glory, maar ze zijn verbonden in een onderliggend aspect – blind vertrouwen in anderen. Zodra het vertrouwen in zijn geheel óf bij de deelnemer óf bij de kunstenaar komt te liggen, kan een samenwerking zonder compromissen plaatsvinden.
Campbell is als artiest van vele markten thuis, maar hij is vooral bekend door zijn complexe monochrome tatoeages, waarmee hij verschillende beroemdheden versierde. In de Milk Gallery kon Campbell experimenteren: “Ik denk dat iedere tatoeëerder zich op een bepaald moment afvraagt: hoe zou het zijn als je de tweede persoon uit de ervaring haalt? Het is bij tatoeages niet zo eenvoudig om vrij en geïnspireerd te werk te gaan, omdat je je er doorlopend bewust van bent dat je canvas een mening heeft.”Een dertien meter lange schutting scheidt de deelnemers van Scott Campbell zelf, met uitzondering van een ‘glory hole’, een klein rond gat waar dit keer je arm doorheen moet.Na de performance vroegen we Campbell of hij zich vrijer was gaan voelen. “De vrijheid die ik kreeg doordat mensen mij zo volledig vertrouwden was geweldig. Ik heb wel eens klanten gehad die ‘doe maar wat je wil’ zeiden, maar ik denk dat de muur me hielp om de vrijheid die zij gaven op te eisen. Ik was heel verbaasd over hoe het ging. We communiceerden niet, maar de tatoeages waren op een bepaalde manier nog steeds een reactie op de persoon aan de andere kant van de muur. Ik kende ze niet, maar zodra ik hun arm aanraakte, ze schoor en de huid klaar begon te maken, begon ik te fantaseren over wie ze waren. Die ideeën hadden invloed op hoe de tatoeage uiteindelijk werd. Het had wel wat weg van handlezen of waarzeggen. Meestal had ik een arm klaarliggen, en dacht ik bij mezelf: de volgende arm die door het gat komt, krijgt dit erop. En elke keer hield ik de arm vast, keek ernaar, en veranderde van gedachte. Het was niet goed voor die arm. Mijn onderbuik zei: nee, deze arm heeft iets anders nodig.”
Whole Glory werd getoond in de Milk Gallery van 12 tot 15 november 2015. Voor meer van Scott Campbell ga je naar zijn website of die van zijn tattooshop Saved.
Door je in te schrijven voor de VICE nieuwsbrief ga je ermee akkoord dat je elektronische communicatie van VICE ontvangt die soms advertenties of gesponsorde content kan bevatten.
Campbell is als artiest van vele markten thuis, maar hij is vooral bekend door zijn complexe monochrome tatoeages, waarmee hij verschillende beroemdheden versierde. In de Milk Gallery kon Campbell experimenteren: “Ik denk dat iedere tatoeëerder zich op een bepaald moment afvraagt: hoe zou het zijn als je de tweede persoon uit de ervaring haalt? Het is bij tatoeages niet zo eenvoudig om vrij en geïnspireerd te werk te gaan, omdat je je er doorlopend bewust van bent dat je canvas een mening heeft.”Een dertien meter lange schutting scheidt de deelnemers van Scott Campbell zelf, met uitzondering van een ‘glory hole’, een klein rond gat waar dit keer je arm doorheen moet.Na de performance vroegen we Campbell of hij zich vrijer was gaan voelen. “De vrijheid die ik kreeg doordat mensen mij zo volledig vertrouwden was geweldig. Ik heb wel eens klanten gehad die ‘doe maar wat je wil’ zeiden, maar ik denk dat de muur me hielp om de vrijheid die zij gaven op te eisen. Ik was heel verbaasd over hoe het ging. We communiceerden niet, maar de tatoeages waren op een bepaalde manier nog steeds een reactie op de persoon aan de andere kant van de muur. Ik kende ze niet, maar zodra ik hun arm aanraakte, ze schoor en de huid klaar begon te maken, begon ik te fantaseren over wie ze waren. Die ideeën hadden invloed op hoe de tatoeage uiteindelijk werd. Het had wel wat weg van handlezen of waarzeggen. Meestal had ik een arm klaarliggen, en dacht ik bij mezelf: de volgende arm die door het gat komt, krijgt dit erop. En elke keer hield ik de arm vast, keek ernaar, en veranderde van gedachte. Het was niet goed voor die arm. Mijn onderbuik zei: nee, deze arm heeft iets anders nodig.”
