Mark Minkjan is hoofdredacteur van Failed Architecture en schrijft de komende weken voor The Creators Project over het falen en slagen van moderne architectuur. “Als je wilt begrijpen wat het belangrijkste is voor een samenleving, moet je niet haar kunst of literatuur bestuderen; je hoeft alleen maar haar grootste gebouwen te bekijken,” schreef de Amerikaanse auteur Joseph Campbell.De nieuwste architectuur is een uitdrukking van macht, prestige en de heersende idealen van een samenleving. Vroeger waren kerken en kathedralen de grootste bouwwerken in vrijwel alle steden, omdat we collectief God als hoogste macht zagen. Maar tegenwoordig hebben banken en andere financiële instellingen de touwtjes in handen. Joris Luyendijk beschrijft dit geweldig in zijn nieuwste boek en laat ook zien hoe angstaanjagend dat is.
Advertentie
De overmacht van geld is ook zichtbaar in de skyline van steden. Het gros van de viagratorens van glas en staal is bevolkt door banken, investeerders, verzekeraars en vergelijkbare bedrijven.Londen behoort tot de grootste financiële centra ter wereld. Dat is ook te zien in het zakelijk centrum van de stad, de City: een opeenhoping van glimmende fallussen ontworpen door sterarchitecten, gevuld met financiële instellingen. De ene lijkt op een augurk, de andere op een kaasrasp en weer een andere heeft de bijnaam Walkie Talkie gekregen. Onlangs nog werd weer een nieuwe kantoorklomp aangekondigd, de grootste tot nu toe: een gigantisch beest (bijna 300 meter hoog en 80 meter breed) dat anderhalf miljard Britse pond gaat kosten en een deel van The City overdag in schaduw zal hullen.
Economisch gezien is Londen booming en dat is aan deze gebouwen af te lezen, maar het succes heeft ook een schaduwzijde: de stad wordt onbetaalbaar voor heel veel mensen die niet tot de 'big swinging dicks' van de financiële wereld of de talenten van de creatieve klasse behoren. Zij worden langzaamaan de stad uitgeduwd. De bouwgekte heeft daarnaast ook nog eens geleid tot de sloop van bijzondere en historische gebouwen die niet flitsend genoeg waren.De Britse fotograaf Lewis Bush maakte de fotoserie Metropole om de donkere kanten van die snelle verandering van London te laten zien. Hij fotografeerde de nieuwste wolkenkrabbers en glaspaleizen – sommige nog in de steigers – als symbolen van het geld dat Londen instroomt en dat de stad steeds ongelijker, onbetaalbaarder en onherkenbaarder maakt.
Advertentie
De foto’s van Bush zijn duister en onheilspellend. Door de zwart-witte architectuurbeelden te vervormen tot abstracte collages krijgt het foto-essay een desoriënterende en unheimische sfeer. Hiermee versterkt hij de onmenselijke schaal en het vervreemdende effect van de architectuur in het zakencentrum van Londen. Zelf noemt Bush het centrum van de stad “het donkere hart dat alle veranderingen aanjaagt en langzaam uitdijt langs de belangrijke wegen en metrolijnen.” Hij ziet de toekomst van de stad somber in en zegt veel mensen te kennen die de stad willen verlaten omdat het leven er te duur wordt. Volgens hem zijn de huidige ontwikkelingen dodelijk voor de diverse identiteit van Londen, een stad die “ten onder gaat aan de macht van het geld, die voor niets anders oog heeft dan het maken van winst. Op een dag zullen mensen wakker worden en zich realiseren dat Londen een saaie plek is geworden, vol met nietszeggende kantoorgebouwen en suffe mensen.”
Door je in te schrijven voor de VICE nieuwsbrief ga je ermee akkoord dat je elektronische communicatie van VICE ontvangt die soms advertenties of gesponsorde content kan bevatten.
