Een architect wil elektriciteitsmasten in IJsland in bevroren reuzen veranderen

IJsland is een adembenemend stukje ongerepte natuur. Het noorderlicht schittert boven de ijskristallen van de uitgestrekte toendra, de ondergaande zon streelt de glooiende groene heuvels, een waterval klettert op de rotswand en een vulkaan legt het hele Europese vliegverkeer plat. Zo’n vergezicht wil je niet vergallen met elektriciteitspalen.

Toch zijn die lelijke palen nodig, omdat elektriciteit verdomd handig spul is, bijvoorbeeld als je ‘s avonds een lichtje wilt laten branden. Het internationale architectenbureau Choi+Shine heeft met het project Land of Giants een alternatief bedacht voor de landschapsvervuilende stalen kolossen. In plaats van standaard palen ontwierpen ze een soort stille reuzen van staal, die door het landschap wandelen.

Choi+Shine-architect Thomas Shine merkt op dat veel mensen liever helemaal geen elektriciteitspalen in het landschap zien. “Als je dan toch elektriciteitsdraden, windturbines en elektriciteitstorens moet hebben, zorg er dan voor dat ze op zijn minst aantrekkelijk zijn. Daarom namen wij deze doorn in het oog en maakte er iets moois van.”

Choi+Shine maakte slechts een paar kleine veranderingen aan de traditionele torens, zodat het nieuwe ontwerp niet veel duurder zou zijn dan de huidige masten. Door de productie identiek en simpel te houden, werden de kosten verder laag gehouden. Ze gebruikten grotendeels recyclebare materialen, maar verfde die wit in plaats van doodsaaie-dag-grijs, zodat de pylonen afsteken tegen de IJslandse natuur. “Het heeft de potentie om erg mooi te worden, vooral tegen het donkere vulkanische gesteente en de grijze IJslandse lucht,” zegt Jin Choi. De vorm maakte ze afhankelijk van het landschap. Lopen de draden de berg op, dan ‘loopt’ de toren ook de berg op. De pylonen kunnen zich uitstrekken, knielen, of gebukt gaan onder het gewicht van de draden.

Het project won een designwedstrijd uitgeschreven door Landsnet, de beheerder van het elektriciteitsnet in IJsland. Daarna won het verscheidene prijzen, onder andere van de Boston Society of Architects voor ‘beste ongerealiseerde architectuur’. Ongerealiseerd, want Landsnet durfde het nog niet aan om de pylonen ook echt te bouwen. Voorlopig kunnen wij ons dus slechts vergapen aan digitale impressies, en ons proberen voor te stellen hoe adembenemend de figuren in het landschap zouden staan.