Foto door Wonge Bergmann, via
Als je live seksshows niet meetelt dan is theater de vleselijkste kunstvorm. Mensen sluiten zich op om naar andere mensen te kijken die in dezelfde ruimte iets verbeelden met hun lichamen – een eeuwenoud en betoverend ritueel. Omdat mijn vriendin actrice is ga ik zelf geregeld naar het theater. De langste voorstelling die ik ooit zag duurde vier uur en heette Colossus. Het was schitterend, dus dat het lang duurde was oké. Bovendien was er een pauze. Maar hoe is het om een etmaal lang theater te kijken? Ik ging naar de 24-uursvoorstelling Mount Olympus: To Glorify the Cult of Tragedy van de Belgische kunstenaar Jan Fabre om daarachter te komen.First things first: na aankomst in Antwerpen ga ik friet met stoofvlees eten. Daarna loop ik naar de schouwburg. In de monumentale plantentuin ertegenover zie ik een bekende zitten. Het is Vincent. “Heb je er zin in?” vraag ik. “Totaal niet,” zegt hij. Ik vraag wat zijn slaapplan is. “Powernaps,” zegt hij. “Net als in de bioscoop.” Hij vraagt of ik een schone onderbroek heb meegenomen. Die heb ik niet. “Maakt ook niet uit,” zegt hij. “Ik vind het vooral belangrijk dat er wifi is.”Een meisje scheurt mijn kaartje en bindt een dieproze bandje om mijn pols. “Tot tien uur vanavond zijn het vaste plaatsen,” zegt ze. Ik zit op balkon 3, loge 17, hoog en ver van de vloer. Het is er warm, ik zweet als een paard. Ik deel de loge met Marc en Ellen, uit de buurt van Antwerpen. Ellen leest het script, dat kon je beneden kopen. Vanavond is de officiële presentatie.
Ellen en Marc. Op de vloer twee mannen.
Voor Marc en Ellen wordt dit de tweede keer – ik begeef me bij ingewijden. Marc zegt dat je onmogelijk wakker kunt blijven. “24 uur wakker blijven in een donkere ruimte kan niet.” Ik vraag wat ze na de voorstelling gaan doen. “Ik had al kaartjes voor een concert in Gent,” zegt Marc. “Daar wil ik per se heen.” Oef, denk ik. “Maar het stuk geeft energie,” zegt Ellen hoopvol.
Ik voel me vies. Mijn zweet is een dag oud en het ossewit van de friet van gisteren druipt uit mijn poriën. Als ik het programmaboekje langs mijn wang schraap blijft er genoeg vet aan hangen om een ei in te bakken. Ik denk aan eten: honger.Steeds meer mensen zoeken een plaats op de voorste rijen. Ook de gangpaden stromen vol. Vincent gaat even weg en meteen wil een man zijn plek innemen. Hij draagt een T-shirt met het woord ‘CULTURE’ erop. Ik stuur hem weg.Het orgastische einde! De dansers verdelen zich in paartjes. Ze smeren elkaar in met olie en beginnen te worstelen, man tegen vrouw. Als de muziek kalmeert gaan ze lepeltjelepeltje liggen. Dit herhaalt zich een keer of elf. Het is krachtig en sensueel.
Foto door Wonge Bergmann, via
Er worden tafels neergezet. De helft van elk paar gaat op een tafel staan, de ander ernaast. De bovenste giet verf en glitters over de onderste. Om de zoveel tijd schreeuwen ze: “Now give me all! The love! You got!” Het publiek schreeuwt mee en applaudisseert hevig. Ik denk aan het woord ‘vervoering’: het is er, mensen zijn erin. De scène duurt wel wat lang, waardoor de vervoering met iedere herhaling iets afneemt. Vincent vindt dat sneu voor de acteurs, dus hij klapt en danst en joelt extra.
Mount Olympus: To Glorify the Cult of Tragedy speelt op 24 september 2016 in Brussel, en op 28 april 2017 in Amsterdam. Het is een voorstelling van Jan Fabre en zijn theatercompagnie Troubleyn. De voorstelling wordt gespeeld door Lore Borremans, Katrien Bruyneel, Annabelle Chambon, Cédric Charron, Tabitha Cholet, Renée Copraij, Anny Czupper, Els Deceukelier, Barbara De Coninck, Piet Defrancq, Méliss a Guérin, Stella Höttler, Sven Jakir, Ivana Jozic, Marina Kaptijn, Gustav Koenigs, Colline Libon, Sarah Lutz, Moreno Perna, Gilles Polet, Pietro Quadrino, Antony Rizzi, Matteo Sedda, Merel Severs, Kasper Vandenberghe, Lies Vandewege, Andrew Van Ostade, Marc Moon Van Overmeir, Marleen van Uden en Fabienne Vegt.
Advertentie