Antonius: Om 14:00 uur beschoten in een drukke straat in Brooklyn door een man die zijn ex-vriendin wilde neerschieten. Gebeurd in Brooklyn, New York 2013
Soms zie je een litteken, soms alleen een portret. De mensen die je ziet hebben allemaal één ding gemeen: zij zijn het levende bewijs van het moordende wapengeweld in Amerika.Tussen september 2013 en eind december 2015 legde de Amerikaanse fotograaf Kathy Shorr meer dan 150.000 kilometer af door 45 staten van de VS. Met haar fotoproject SHOT wil ze de diversiteit van de slachtoffers weergeven, want het wapengeweld raakt iedereen. Momenteel probeert Shorr fondsen te verzamelen via Kickstarter zodat ze in de lente van 2017 haar fotoboek kan uitbrengen. Wij spraken de fotograaf over dit indrukwekkende project.Waar komt je interesse voor de slachtoffers van schietpartijen vandaan?Kathy: Er kwamen steeds vaker schietpartijen voor en ik wilde het verhaal eens over een andere boeg gooien. We hoorden namelijk altijd over de doden, maar niet over de overlevenden. Het leek wel alsof zij hun emotionele en fysieke pijn gewoon maar aan de kant moesten schuiven en direct verder moesten gaan met hun leven. Ik vond het daarom belangrijk hen ook eens aan het woord te laten.Heb je zelf ervaring met wapengeweld?Jaren geleden ben ik samen met mijn dochter bedreigd met een geweer toen er bij ons thuis werd ingebroken. Vanaf toen wist ik hoe het voelde om machteloos te staan tegenover iemand die de macht heeft om het lot van jou en je geliefden te bepalen. Het was waarschijnlijk het meest angstaanjagende dat me ooit is overkomen en ja, we hadden geluk. De dieven hebben ons fysiek niets aangedaan, maar gingen weg met wat geld en enkele waardevolle stukken. Toch is de emotionele impact van een geweer dat op je gericht is iets dat eeuwig bij je blijft.Hoe heb je de slachtoffers gevonden?Het was inderdaad een uitdaging om overlevenden te vinden en daarvoor heb ik veel onderzoek moeten doen. Wanneer ik uiteindelijk iemand had gevonden, zocht ik naar twee of drie andere slachtoffers die dichtbij woonden, zodat de reis economisch interessant zou zijn. Ik heb het gehele project namelijk zelf gefinancierd, wat best pittig was. Ik fotografeerde ongeveer twee en een half jaar lang en legde binnen Amerika meer dan 150.000 kilometer af om de diversiteit van het project te verzekeren. Een kostbare aangelegenheid.Je wilde dus een correcte doorsnede van de maatschappij weergeven?Ja, en dat was niet altijd makkelijk. Het was bijvoorbeeld moeilijk om een persoon te vinden van indiaanse afkomst. Ik zocht lang, omdat ik vond dat het project anders niet compleet zou zijn. Daarom ben ik er trots op dat ik Karissa uiteindelijk heb gevonden, overlevende nummer 101. Zij is een indiaanse vrouw uit South Dakota, die een tragisch geval van huiselijk geweld overleefd heeft.Werd je pessimistisch van dit project?Ik heb veel geleerd over menselijk gedrag en probeer zo genuanceerd mogelijk in het leven te staan. Ik heb tijdens mijn zoektocht veel verhalen gehoord en ik realiseer me nu hoeveel gekke individuen er bestaan. Sommige mensen denken niet meer aan praten om uit een moeilijke situatie te komen, maar trekken in plaats daarvan een pistool. Een dodelijke oplossing. Zulke mensen zijn er trouwens van alle afkomsten en daarom doe ik niet aan stereotypering. Daarnaast heb ik ook geleerd dat veel mensen overtuigend goed in het leven staan. Zij rapen zichzelf samen in de meest moeilijke situaties en doen hun best om hun leven en dat van anderen beter maken. Ook deze mensen zijn niet in hokjes te plaatsen. We moeten genuanceerd blijven, dat is de boodschap.Op de website van Kathy Shorr zie je meer van haar werk.
Advertentie
Advertentie