De reden dat ik dit artikel schrijf, is omdat ik eigenlijk iets anders moet doen. Namelijk een boek schrijven. Daar ben ik weer mee bezig omdat ik eigenlijk nog iets anders moet doen, namelijk een fulltime baan zoeken. Ik stel belangrijke dingen met minder belangrijke activiteiten uit. Waaraan ik later een even belangrijke waarde hecht als hetgeen waar ik me oorspronkelijk aan ophoud. Ik heb er immers tijd in gestopt.

Ik wil graag geloven dat het verschuiven van ‘het beginnen’ naar een ander tijdstip niet erg is. Is uitstellen niet gewoon een onderdeel van het ontwikkelen van het idee? Ik wil heel graag dat dit zo is omdat – mocht duizend keer een glaasje water pakken, toetsenbord schoonmaken, koelkast open en dicht trekken, vuist in mond proberen te stoppen, sorteren, kruimels likken, draden spannen, touw knippen, wandelen, adem inhouden, Facebooken et cetera  nou niet erg zijn, omdat succesvolle kunstenaars en schrijvers dit ook gewoon blijken te doen – ik rustig verder kan gaan met mijn leven.

Om dit uit te zoeken, vroeg ik een aantal kunstenaars en schrijvers naar hun ervaringen. Stellen ze überhaupt wel dingen uit? En zo ja, wat doen ze dan in plaats van wat ze eigenlijk zouden moeten doen? En komen er  uit deze parallelle ontwikkelingen nieuwe bruikbare werken voort of alleen maar natte boterhammen?

Ik ben best goed in uitstellen. Vroeger ging ik altijd schoonmaken, maar daar ben ik inmiddels ook te lui voor geworden. Als ik niet wil werken kijk ik nu naar de Real Housewives. Ik volg drie varianten: de Real Housewives van Atlanta, Beverly Hills en New York. Elke serie draait om minstens vijf vrouwen die niets anders doen dan winkelen, drinken en ruziemaken.

Het is de ultieme vorm van leegte, ik word er ontzettend gelukkig van. Ik noem het leegte omdat niets aan die serie mij inspireert. Als ik goede series of films kijk, krijg ik toch weer ideeën en dat moet juist niet op het moment dat ik mijn werk wil ontlopen. Mijn streven is dan om mezelf helemaal uit te zetten, zodat ik zo effectief mogelijk niets aan het doen ben tot ik er niet meer tegen kan en wel weer moet gaan schrijven.

Het heeft voor mij ook een nostalgische waarde. Als mijn moeder me vroeger meenam naar een verjaardag, wat ze best vaak deed, vertelde de vrouw des huizes altijd waar de kinderen aan het spelen waren, maar dan zei ik dat ik geen zin had in die kinderen. Ik wil niet per se bij mijn moeder blijven, maar ik wilde weten hoe volwassen vrouwen leefden. Dus zat ik urenlang te luisteren terwijl ze taart aten en koffie dronken.

De dingen die ik uitstel zijn onder te verdelen in twee categorieën: saai en belangrijk. Ik stel het belangrijke (thesis schrijven) graag uit met het saaie (binnenband kopen bij de fietsenmaker). En het saaie (plassen) met iets totaal nutteloos (Nederlandse TV kijken via een Proxyserver terwijl ik op mn lip kauw).

Ik bestel vaak goedkope troep uit China op Amazon, die ik dan maanden later opeens moet ophalen van het postkantoor. De laagste vorm van uitstellen genereert dus weer nieuw uitstelmateriaal. Als ik in een wat actievere bui ben bedenkt ik vernuftige oplossingen voor irritaties in huis zoals: een elektriciteitskabel doortrekken vanuit de gezamenlijke gang waardoor ik nu gratis verwarming heb, betaald door mijn antikraakorganisatie, een trek-de-deur-dicht-systeem met een waterflesje om de gratis warmte binnen te houden (want een elektrische radiator is toch best wel kut), een handdoekdroogsysteem ter voorkoming van stinkende handdoeken (mijn slaapkamer is onverwarmd).

Ik ben steeds bedroefder in mijn uitstelgedrag. De kwaliteit ervan neemt namelijk af. Vroeger, toen ik oprechter lachte dan nu, stelde ik uit door te gaan skateboarden en kickflips te leren. Ik stelde uit door moeilijke boeken te lezen. Vandaag de dag stel ik uit door naar mijn inhammen in de spiegel te staren, door vieze dingen zoals worsten te eten en door naar mensen te kijken die computerspellen spelen.

Op een dag kijk ik misschien terug op dit uitstelgedrag en zal ik verzuchten hoeveel beter mijn uitstelgedrag vroeger was. Misschien vermoord ik dan wel kleine huisdieren om uit te stellen. Of, wie weet, misschien doe ik dan wel waarvoor ik op aarde ben gezet. Ik hoop het laatste. Ik hou van huisdieren en dingen doen waarvoor ik op aarde ben gezet.

Ik realiseerde me dat ik op de dagen dat ik de hele dag in mijn atelier ben, de wekker op tijd zet zodat ik op tijd kan beginnen, maar in de ochtend niet opsta. Ik lig in bed en kan me niet voorstellen dat het zin heeft om dan meteen te beginnen. Het is nog donker, en de lampen doen het niet goed genoeg waardoor de kleuren vervormen. Ik blijf liggen, of zet de wekker een half uur later, om dan weer wakker te worden en eventueel nog even te liggen en naar het plafond te kijken.

Uiteindelijk sta ik altijd wel op, om vooral nu in Februari te constateren dat de lucht zo grijs is dat het nog steeds vrijwel onmogelijk is om naar het daglicht te schilderen. Ik zou daglicht tl-balken moeten kopen, maar dat heb ik nog niet ingepland. Ik kijk vanuit mijn bureaustoel naar de schilderijen, meestal met eten in mijn handen. Daardoor zie ik dat het schilderij waar ik aan werk de verkeerde kleuren heeft, omdat ik het de vorige avond in het halfdonker heb geprobeerd.

Een belangrijke uitsteller is ook: stilstaan en vergeten waar je mee bezig bent. Ik heb nu een atelierwoning met twee verdiepingen, de ruimte vraagt om slapen, eten, schilderen, schrijven, bellen, naar buiten lopen, ontspannen en computeren. Ik vergeet zo vaak waar ik moet zijn of waar ik was. Omdat je hoofd de enige getuige is, maar zo onbetrouwbaar en verdwaald vaak.

Ik zit geregeld, als zou ik dement zijn, voor me uit te kijken naar iets dat begon als een gedachte maar dan plots is opgehouden.