De vergane glorie van exotische sekshotels

Brazilianen worden vaak omschreven als een gepassioneerd, sensueel en flirtend volk. Paradoxaal genoeg is het land tegelijkertijd nog behoorlijk conservatief als het aankomt op seksualiteit. Overspel, homoseksualiteit, prostitutie en andere ‘uitspattingen’ worden onder de radar gehouden. Daarbij komt dat grote gezinnen, vooral in de steden, regelmatig in kleine woningen wonen en kinderen vaak tot hun trouwen in huis blijven. Dan neem je je lover niet gauw mee naar huis om seks te hebben.

De oplossing: love motels. Accommodaties waar je kamers per uur kunt huren. De motels zijn overal te vinden en vaak herkenbaar aan niets verhullende en cheesy namen als Red Love, In Passion en Álibi. Ze zijn vaak zo gebouwd dat je privacy is gegarandeerd. Zo kun je vaak met je auto een garagebox binnenrijden, waarvanuit je direct naar je kamer kunt.

De afgelopen twee jaar hebben art director Vera van de Sandt en fotograaf Jur Oster deze love motels vastgelegd. Het resulteerde in het fotoproject Love Land Stop Time. De twee wilden zich verdiepen in de Braziliaanse liefdescultuur en de motels vastleggen voordat het te laat is: in aanloop naar het WK van 2014 en de Olympische Spelen van 2016 zijn veel van de motels al omgebouwd tot normale hotels, waarmee een deel van dit erfgoed verloren is gegaan.

Hun belangrijkste fascinatie ligt misschien wel bij vormgeving van de interieurs. De kamers zijn soms spartaans en afgetrapt, soms 1983-neon-chique met spiegelplafonds, chroom en glimmend leer en dan weer in absurde themasetting. Vaak hebben ze spannende voorzieningen zoals seksstoelen, jacuzzi’s, champagneservice en danspalen.

“Ik had al een aantal keer door Brazilië gereisd en veel over de love motels gehoord, maar het was me nooit gelukt om er een van binnen te bekijken. Toen vroeg ik Jur om er samen een fotoproject van te maken,” vertelt van de Sandt aan The Creators Project. Alsof ze een liefdeskoppel waren, checkten ze in bij verschillende motels, om zo binnen te kunnen fotograferen. Een aantal van de locaties scoutten ze via een online motelgids, maar ze gingen ook een tijd op stap met een taxichauffeur die alle goede plekken kent, “ook de goedkope en aftandse die niet op die website te vinden zijn.”

Het bestaansrecht van de motels is privacy, dus je kunt je voorstellen dat werknemers en gasten niet altijd even blij waren met pottenkijkers. “De taxichauffeur hielp ons met de communicatie met moteleigenaars als dat nodig was. Hij verzon dan allerlei verhalen zodat we ook foto's mochten maken in de openbare ruimtes van het motel. Soms zei hij dat we twee Nederlanders waren die in de toeristenindustrie werkten en dat we onderzoek deden naar love motels omdat we die hier niet kennen.”

Ook wilden ze eens de buitenkant van een motel fotograferen dat Luxemburgo heette. “Op de gevel prijkte een grote afbeelding van een skiër die een berg afdaalt. Toen de eigenaresse ons zag vroeg ze meteen wat we in godsnaam aan het doen waren. De taxichauffeur vertelde toen dat we Luxemburgse toeristen waren die de naam van het motel zo grappig vonden en daarom een foto wilden maken, waarop ze meteen aan ons vroeg of we in Luxemburg eigenlijk wel bergen hadden.”

Op de foto’s zijn nauwelijks mensen te zien, vanwege de privacy, maar ook, zoals Jur uitlegt, “omdat het ons met name om de interieurs gaat. De sfeer, de lichtval en vooral ook de details en attributen, die vaak heel vervreemdend en ontroerend zijn. Bovendien willen we het aan de toeschouwer laten om zich voor te stellen wat er zich allemaal in deze ruimtes afspeelt.”

Op de vraag wat de raarste plek was die ze bezochten, zegt Vera: “dat was Xanadu in Salvador. De kamer zag eruit als een soort grot uit de Flinstones: buiten een zwembad met watervallen en binnen een grote ruimte met een rond bed verzonken in de vloer, een grotsauna waarin stoom uit allerlei kieren in de muren kwam en een wc waarvan zelfs het prullenbakje van steen leek te zijn. Dat was ook meteen de duurste hotelkamer die we bezocht hebben. Hij was ook uitermate geschikt voor groepsfeestjes – iets dat vaker voor schijnt te komen in dit soort uitbundige kamers.”

Beiden vinden ze het interieur van de goedkoopste, ouderwetse kamers het boeiendst. “Daaraan is vaak sinds de jaren ’70 of ’80 niets meer veranderd. Er hangt een sfeer van vergane glorie.”

Gedurende hun reizen spraken ze veel met Brazilianen over hun liefdescultuur. Ze hoorden hoe veel mensen het gebruik van de motels normaal vinden. Met de transformatie van de love motels moeten de Brazilianen andere manieren vinden om hun losbandigheid te botvieren, want de behoefte aan een spannend avondjes met je vriend of vriendin, maar ook vreemdgaan en prostitutie, wordt er natuurlijk niet minder om. Vera vertelt hoe een Braziliaanse vriend de nationale worsteling met monogamie uitlegt: "Stel je voor dat je een lievelingsstrand hebt, het allermooiste strand dat je je kan voorstellen in de hele wereld. Dan wil dat toch niet zeggen dat je voor de rest van je leven alleen nog naar dát strand op vakantie hoeft?!"