DAYDREAM V.4, NONOTAK, 2014 viaIn aanloop naar de STRP Biënnale van 20 - 29 maart maken we in deze serie alvast kennis met de kunstenaars die je straks op het festival in Eindhoven kunt bewonderen. Vandaag: NONOTAK.Het kunstenaarsduo NONOTAK wordt gevormd door Takami Nakamoto en Noemi Schipfer. Hij is muzikant en heeft architectuur gestudeerd en zij is illustrator. In 2011 zijn de Japanner en de Française samengekomen en in eerste instantie begonnen met het opleuken van publieke huizen in Parijs. Maar in 2013 stapten ze over op wat ze echt leuk vinden en waardoor we ze nu kennen: licht- en geluidsinstallaties maken die een dromerige en doordringende sfeer neerzetten. Het duo werkt graag met frames, projectoren en muziek, om zo met het publiek te spelen door middel van holografische illusies.
Advertentie
“We willen dat de mensen helemaal in onze installaties opgaan, alsof ze zelf verdwijnen en de barricades van de ruimte oplossen in het niets,” legt het kunstenaarsduo aan me uit als ik ze spreek via Skype. Zij zaten daarbij in hun studio in Parijs in een heel oud gebouw aan de Rue Saint Denis - de oudste straat van Parijs – en wij hier in Amsterdam. Ik vroeg ze naar het idee van hun lichtinstallaties, hun visie op kunst in het algemeen en wat ze straks allemaal op de STRP Biënnale van plan zijn.DAYDREAM V.04, NONOTAK, 2014 afbeelding viaThe Creators Project: NONOTA(L)K, waar komt jullie naam vandaan, houden jullie niet van praten?NONOTAK lacht me uit. Nee, dat is een combinatie van onze namen. We hebben eigenlijk de meest simpele en meest stompzinnige naam gekozen. Iedereen lacht altijd als ze de naam NONOTAK voor het eerst horen.Wat gaan jullie precies doen op STRP?Wij werken altijd met schermen en projectoren, waarbij we de begrenzing van ruimte willen vervagen. Maar we wilden dit keer een beetje verder gaan dan dat. SCREEN ON NO SCREEN is de titel van het festival dit jaar, dus het scherm zetten we nu bij het afval. We hebben het STRP-festival eigenlijk overtuigd om de ruimte vol met rook te vullen, heel veel rook. Het is eigenlijk niet eens rook meer, maar dichte mist. Daarmee willen de notie van ruimte nog verder laten vervagen, dat is ons hoofddoel. Om dit te versterken gebruiken we, zoals je van ons gewend bent, projectoren, in totaal acht. Die schieten verschillende bewegende lijnen, vormen en hologrammen de mist in. Het resultaat is een hele surrealistische festivalervaring.
Advertentie
En wat maakt het zo tof voor mensen?Bij elke installatie spelen we een beetje met de perceptie van het publiek, en de notie van de virtuele ruimte vs. de ‘echte’ ruimte. Wat we zo eigenlijk doen is met iets heel simpels - we werken slechts met een paar projectoren en schermen - iets ingewikkelds maken. We willen mensen steeds dichter en dichter de installatie in trekken, totdat ze als het ware zelf compleet in de installatie opgaan en helemaal immersed zijn. Wat wij heel tof vinden is dat het, zeker bij dit kunstproject voor STRP, op een hele directe manier meeslepend is. Je hoeft het bordje met de tekst niet te lezen om onze kunst te ‘begrijpen’. Je hoeft alleen maar in onze installaties te stappen en het over je heen te laten komen.
Hebben jullie ook nog een visie?Weet je, als ik naar een museum ga en ik sta voor een schilderij dan vind ik het, op zijn zachtst uitgedrukt, saai. Ik begrijp ze ook niet. Je weet dat je fout zit wanneer je de tekst moet lezen om het te begrijpen. Ik ga niet op een bepaald kunstwerk in, want ik wil niet één kunstenaar gaan afvallen, maar je weet wat ik bedoel. Je ziet het vaak bij moderne kunst. Je ziet tegenwoordig ook dat kunst heel erg op het intellect is gefocust, maar wij mengen ons totaal niet in die discussie. Wij houden het graag simpel en spelen in op de gevoelswereld in plaats van intellectuele prikkeling. Dat zie je ook terug in waar we geboekt worden. Hier in Frankrijk komen we amper aan de bak - in Nederland houden ze van ons.
Advertentie
Waarom die focus op eenvoud?Complexe dingen uit simpele ideeën maken is iets dat ik heb geleerd toen ik architectuur studeerde. Het is tegelijkertijd ook een van de moeilijkste dingen om goed uit te voeren. Alles waar ik als kunstenaar door ben beïnvloed is op de een of andere manier radicaal. Ik houd van radicale concepten. En radicale concepten moeten simpel zijn, anders zijn ze niet radicaal. Ik raakte geobsedeerd door een werk van de Japanse kunstenaar Tokujin Yoshioka. Hij is een ontwerper maar maakt ook installaties. In een van zijn kunstwerken stopte hij een soort van aquarium vol met witte knikkers. Van een afstandje leek het een grote heldere oceaan; het was zo simpel en sterk tegelijk. Je hoeft het maar een keer te zien, maar je onthoudt het voor de rest van je leven. Ik hoop dat mensen dat ook bij onze installaties hebben.
Door je in te schrijven voor de VICE nieuwsbrief ga je ermee akkoord dat je elektronische communicatie van VICE ontvangt die soms advertenties of gesponsorde content kan bevatten.
