Uit de serie Everlasting (2015), Annabel Oosteweeghel. “Everlasting is een fotoserie die vertelt over de schoonheid en tragiek van een huwelijk. Waar geestverwanten zich vinden en waar zij zich verliezen. Over het verstrijken van tijd in een leven en wat daarvan overblijft. Een verhaal over een echtpaar dat zich afspeelt in een buitenwijk, achter oranje bakstenen en vitrages. Gesitueerd eind jaren zestig. Beiden zo dapper en overtuigend de rol van echtgenoot vervullend. Het onbewust vertolken en vasthouden aan een ideaalbeeld.”
Uit een serie voor het Odiseo Magazine, vol. 6 (2015), Barrie Hullegie. “Het Odiseo Magazine balanceert altijd op het randje tussen kunst en erotiek. Mijn serie richt zich daarop, maar voegt ook een natuurlijk element toe. Elke foto is gemaakt met een bepaalde natuuromgeving uit mijn jeugd. De foto die je hier ziet is heel intuïtief tot stand gekomen, net als de rest van mijn serie. Omgeving en casting zijn erg belangrijk, maar als het moment daar is probeer ik het wel een beetje los te laten, dan ontstaan hele bijzondere momenten.”
Uit de serie Waste (2015), Bob Eshuis. “Deze inzending bestaat uitsluitend uit stillevens gemaakt met zwerfvuil. Als ik met mijn honden buiten loop erger ik mij vaak aan alle troep die rondslingert, en het gemak waarmee mensen zomaar weggooien wat ze niet meer willen. Er zit iets moois in de afbraak, het proces van vergaan, en visueel levert het een krachtig beeld op.”
Postcode 3819 (2015), Carla Kogelman. “Ik ben het afgelopen jaar op zoek geweest naar de veerkracht en de dynamiek bij kinderen en jongeren in Amersfoort, Amsterdam, Zuid-Afrika en Oostenrijk. Hier zie je kinderen zwemmen in het Bosbad in Amersfoort.”
Portret van de leiders, Hotel Jannamsan, Kaesong’ uit de serie Setting the stage, Pyongyang, North Korea (2014), Eddo Hartmann. “Enkele portretten van de Noord-Koreaanse leiders, geschilderd met een specifieke achtergrond of een specifiek thema, zijn officieel goedgekeurd en worden in het hele land tentoongesteld. Kunstenaars die speciaal zijn opgeleid om de beeltenis van de leiders te vervaardigen, maken al die portretten in het Mansudae-atelier in Pyongyang. Op dit schilderij staan de leiders voor de berg Paektu, die door alle Koreanen als heilig wordt beschouwd, en die door de Noord-Koreanen als de geboorteplek van de revolutie wordt gezien. In het vitrinekastje voor het schilderij zit een Kimjongilia – een begonia die is vernoemd naar de Noord-Koreaanse leider Kim Jong Il en wordt tentoongesteld om respect te betuigen aan de leider.”
Uit de serie Plastic Utopia (lopend project), Henri Blommers. “Met een groep kunstenaars (onder de naam BISH) ben ik bezig met de impact van consumeren op de natuur. We doen onderzoek, verzamelen afval en trekken de wetenschap daarover in twijfel. Op een leeg en voor het oog uiterst schoon strand in IJmuiden hebben we vierhonderc meter afgelegd in een uur, en opgepakt wat aan de oppervlakte lag. Een gedeelte van dat verzamelde vuil hebben we toen in foto’s verwerkt in mijn tuinhuis. Plastic heeft felle kleuren en is snel herkenbaar, maar het wordt kleiner, verdwijnt, gaat in de grond en het water zitten. Maar wat gebeurt er dan mee? Wat is de impact op de natuur, of is de natuur zo lenig dat het wordt geabsorbeerd en zal ons eigen lichaam dat ook doen in de toekomst? Misschien is de natuur sterker dan we denken.”
VF32AHFZE40024235 uit de serie Terminus (2015), Iebeltje van der Spoel. “Deze fotoserie is een ode aan de auto in zijn meest conventionele vorm. Vroeger was een auto een verlengstuk van je eigen identiteit, maar dat is nu aan het veranderen. Nu is het eerder je telefoon waarmee je je profileert, en laat het stadsleven het steeds minder toe om een auto te hebben. Deze foto’s van autowrakken tonen daarnaast de vergankelijkheid van menselijke producten: uiteindelijk neemt de natuur datgene wat het weg moest geven weer terug, en komt heel duidelijk terug in de serie. In elk wrak zie je de vergane glorie, het verval van het ijzer, terwijl de natuur eromheen in volle bloei staat.”
Caged Birds of Paradise (2015), Ilse Frech. “Caged Birds of Paradise is het vervolg van fotografisch werk waarmee ik in 1995 startte, dat mijn band met Macedonië en de persoonlijke familieachtergrond nader onderzoekt. De serie is als een portret dat 'zwart' van ondertoon is, beeldende fictie en een poëtische metafoor tegelijk, dat een zweem van geheimen over een traumatisch verleden verhult. Kijkend in de spiegel van andermans ziel, is het laagje vernis echter broos. De keerzijde van de recente geschiedenis is duidelijk voelbaar en, aangezet of subtiel, lijkt het alsof dit gevoel naar je terugkijkt vanuit de toekomst…”
Granny 2.0 (2015), Imke Panhuijzen. “In mijn werk gebruik ik mode als een ontsnapping aan de werkelijkheid. Haute couture en ontwerpen van jonge designers inspireren me en geven me de gelegenheid mijn eigen wereld te verbeelden.”
Vertrek uit de serie Leven in een woongroep (2015), Jacqueline van den Heuvel. “Woongroep De Oosterboer, in 2011 opgericht door Greet en Wim, ligt in de gelijknamige wijk in Meppel. Zij hebben hun ideaal – waar ze al jaren over spraken – tot werkelijkheid gemaakt. De groep leeft volgens het principe van Thich Nhat Hanh: leven in aandacht is de basis. Voor mijn afstuderen (juni 2015) aan de Fotovakschool Amsterdam heb ik de serie "Leven in een woongroep" gemaakt. De serie is het resultaat van een zoektocht naar een andere manier van wonen en leven.”
Band of Brothers uit de serie This World is (Not) Mine (2014), Linelle Deunk. “Met water als inspiratiebron ben ik voor MarieStellaMaris naar Oeganda gegaan en heb de serie 'This world is (not) mine' gemaakt. Op het land in het Mukono-district woont Gertrude met haar man en zeven kinderen, en iedereen die aanwaait op het erf in een omgeving waar het water alom aanwezig is, maar vaak niet gebruikt kan worden.”
uit de serie Black Dog (lopend project), Maarten Kools. “Met deze nog lopende serie onderzoek ik het gegeven van zwart-wit in fotografie en in het leven.”
uit een serie over jongeren (lopend project), Martijn van de Griendt. “Don (16) en Bjorn (17) (zonder puntjes dus) hangen rond bij het recreatiegebied Het Rutbeek in Enschede, afgelopen zomer. Ik probeer de jongeren te laten zien in hun eigen habitat en op zo'n manier dat ze ondanks dat ze zich bewust zijn van mijn camera toch zichzelf blijven. Soms iets meer geposeerd, soms 'caught in the moment'. De foto komt uit een grotere serie over jongeren. Al meer dan twintig jaar fotografeer ik jongeren over de hele wereld.”
Chernobyl. Life in the Exclusion Zone, Ukraine (2015), Rob Severein. “Volgend jaar, op 26 april, zal het precies dertig jaar geleden zijn dat de grootste nucleaire ramp in de geschiedenis plaatsvond: Tsjernobyl. Het gebied dat het zwaarst werd getroffen door de besmetting werd aangewezen als 'exclusion zone', een gebied met een straal van dertig kilometer rondom de kerncentrale van Tsjernobyl waar niemand ooit meer een voet mocht zetten. Maar ondanks de gezondheidsrisico's die bij het wonen in de regio komen kijken, zijn door de jaren heen genoeg mensen illegaal weer teruggekeerd naar hun oude huis. Velen van hen zijn ouderen, die het niet voor zich zagen om een compleet nieuw leven elders op te bouwen. ”