DDA Young Designer Award 2015: Barbara Langendijk

Barbara Langendijk studeerde af in mode aan de HKU, maar vond het lastig om meteen een baan te vinden. In het jaar dat volgde werkte ze voor SPRMRKT op de Rozengracht in Amsterdam, waar ze zich bezighield met de styling van de winkel. Ook werkte ze aan het merk Spr+ en volgde ze een master Fashion Design aan ArtEZ in Arnhem. Zo leerde ze de praktische aspecten van de Nederlandse modewereld kennen. “Die master heeft me heel erg geholpen in het bepalen van wat ik zelf belangrijk vind als designer,” vertelt Barbara aan de telefoon.

The Creators Project: Wat vind je dan belangrijk?
Barbara Langendijk: Ik ben nog wel zoekende, maar craftmanship, diepgang in het ontwerpen en het zoeken naar een vorm, dat prikkelt mij heel erg. En ik vind het interessant om dingen die niets met mode te maken hebben – maar bijvoorbeeld wel een bepaalde vorm of structuur hebben – om te zetten in een kledingstuk. Mijn werk gaat uit van designprincipes, en niet alleen van het herinterpreteren van bijvoorbeeld seventies fashion. Dus in die zin snap ik wel dat ik ben genomineerd voor deze Award – mijn portfolio heeft te maken met vormprincipes en het zoeken naar hoe je bepaalde vormen kan vertalen naar mode. Het gaat dus niet alleen om sfeer of trends – integendeel. Ik denk dat het meer een designgevoel heeft dan een echt typische modegevoel. De jury van de Award zag ook dat ik veel inspiratie haal uit Japan. Ze vonden het mooi dat ik niet zo clichématig te werk ga.

Vertel eens over die fascinatie voor Japan?
Die vormen en het Japanse schoonheidsideaal zijn zo anders dan bij ons; het gaat daar om bedekken en om rechte vormen, het is bijna mannelijk, terwijl het vrouwelijk ideaal hier heel rond en zacht is. Dat vind ik interessant. Juist omdat het ook zo’n andere kijk is op het in elkaar zetten van kleding en het maken van vormen en patronen.

Waar komt deze fascinatie vandaan?
Tijdens mijn bachelor was ik al bezig met het onderzoeken van de vorm en constructie van kleding. Ik kijk met een bijna wiskundige blik naar verhoudingen en zo. En als kind was ik al gefascineerd door Aziatische culturen, hoewel Japan en kimono’s me pas tijdens mijn afstuderen grepen. Ik was toen al bezig met losse lappen en het maken van vormen met door mijzelf ontwikkelde accessoires. Een kimono is ook een losselappending; het is heel minimaal aan elkaar vastgemaakt. Daar lag een overeenkomst, dus begon ik er onderzoek naar te doen.

Wat is jouw plek in deze wereld?
Ik vind het tof om veel verschillende dingen te doen. Afgelopen zomer heb ik bijvoorbeeld kleding ontworpen voor een dansvoorstelling van Juanjo Arques die werd vertoond tijdens een festival in Zwitserland. Dat wil ik blijven doen: dingen maken voor mezelf en voor internationale opdrachtgevers. En blijven samenwerken. Dat zou een droom zijn.

Met wie wil je dan samenwerken?
Bijvoorbeeld met Nike, op materiaalgebied. Dat ik iets kan brengen waar zij vervolgens iets mee kunnen doen. Een schoen van een bepaald materiaal, bijvoorbeeld. Zij hebben veel teams die bezig zijn met de ontwikkeling van textiel. Het lijkt me heel interessant om daar een tijdje bij te zitten. Maar het lijkt me ook tof om in Parijs bij een modeontwerper als John Galliano bij Maison Martin Margiela te werken. New York is ook goed, of een andere grote stad. Ik zou dan graag bij een ontwerper willen werken en veel willen leren, ook op het gebied van couture. Dat zijn mijn grote dromen.

Op welk project uit je portfolio ben je het meest trots?
Dat is een vrije opdracht, een samenwerking met FOAM, het fotomuseum in Amsterdam. Een nieuw magazine maakten een nummer over Japan en gemeenschap versus individualiteit. Ik heb een jurk gemaakt voor Luciënne Venner – die heeft een nummer geschreven met Jeroen Vanmandere en we hebben toen een live performance gedaan. Ik vind het interessant als iemand mijn kleding live draagt, en er dan een verhaal omheen wordt gebouwd.

Je wilt modeontwerpen zien als meer dan alleen de kleding, bedoel je te zeggen?
Ja, ik zie graag dat het in een context wordt geplaatst en meer als performance art wordt neergezet. Dat is iets voor mij om mee te spelen: wanneer is het nog echt mode? En wanneer wordt het iets anders?

We zijn voor de redactie van The Creators Project vanaf 1 december op zoek naar stagiairs. Mail je CV en motivatie naar leander.roet@vice.com